Dat was m dan…de laatste week op Bonaire. Ik weet dat ik vorige week heb gezegd dat ik mijn allerlaatste blog vanuit de blauwe vogel zou schrijven. Bij deze kan ik melden dat dat me niet gelukt is. Na 2 van die kleine flesjes wijn na t opstijgen, was ik zo aan t giebelen bij een aflevering van Divorce, dat ik t niet verantwoord vond om iets te gaan schrijven wat straks t internet op zou moeten…. Vandaar iets verlaat. Sorry. De blog komt nu vanuit een zeer fris Koog aan de Zaan, alwaar ik, dik ingepakt met m’n skisokken aan en een pot thee naast me, op de bank zit.

De laatste sportschooldag mezelf nog even flink in t zweet gewerkt om vervolgens naar de avonddienst te gaan. Oké, een week niet trainen heb ik over t algemeen niet zo heel veel moeite mee, haha, maar ik had nog heel veel uren over van het surfen en had mezelf dus voorgenomen om dan maar elke dag even een uurtje te gaan surfen bij Jibe. Zo blijf je toch nog een beetje in beweging. Ik ben van de week nog even langs een driftwood artist op t eiland geweest. Ik wilde heel erg graag een stukje driftwood hebben met daarop mijn lijfspreuk van deze Bonaire-tijd: “Gewoon, omdat t kan”. Aangezien ik zelf echt mega-rete-acreatief ben, had ik bedacht dat ik het beschilderen maar beter aan iemand over kon laten die daar d’r werk van gemaakt heeft. Ik kan je melden: hij is top geworden. Ik ben er echt superblij mee!

De rest van de week is eigenlijk wel rustig verlopen. Mijn laatste avonddienst hoefde ik gelukkig niet in m’n eentje te doen, dus dat was wel fijn. Hadden geen patiënten en hebben gezellig bij de afdeling, SEH en verloskamers rondgehangen en her en der wat klusjes gedaan. Ik had taart besteld bij de bakker en daar hebben we met het hele ziekenhuis van kunnen snoepen. We hadden na een minipuntje ongeveer de weightwatch punten van drie weken op en een bloedsuiker van 498. Whoopwhoop!! Lekker hoor, zo’n bolo. Op de SEH hadden we een gesprek waarin we t over traumaslachtoffers hadden en het feit dat deze gespint en geplankt worden op zo’n harde plank, met van die blokken om t hoofd en nog een nekkraag om. Natuurlijk wilde ik zelf ook ervaren hoe dat zou zijn. Met als gevolg dat ik 10 minuten later shocking klem op de echo kamer lag. Nou, ik kan je vertellen: ik snap wel dat die mensen daar zo snel mogelijk van af willen. Mijn god wat is dat naar. Ook werd even gedemonstreerd hoe je op je zij gedraaid wordt als je bijvoorbeeld moet braken. Lig je in die straps, je kunt geen kant op en ineens hang je op je zij….je handen zitten ook vast. Nu had ik alle vertrouwen in de heren die me vast hadden, maar chill is anders… Plots werd ik rechtop gezet en ging ik maar een poging doen om vooruit te komen. Nou, dat gaat dus voor geen meter(is ook niet de bedoeling, dat weet ik). Het is doodeng en bloedheet. Je probeert vooruit te schuifelen maar dat gaat amper en als je voorover klapt, ga je tandjes tuffen want je handen zitten vast en je kunt je dus niet opvangen. Tsja, ik was dan wel vast ingegespt om direct door te kunnen naar Colombia met neuroletsel, maar ik had zelf vliegdienst, niet fijn en handig. Gelukkig hield m’n collega de plank steeds vast, waardoor ik niet voorover kon klappen. Aan het eind van de dienst heb ik t in eerste instantie nog droog kunnen houden toen ik van de afdeling en de special care wegging, maar eenmaal op de verloskamers begonnen de tranen te komen en op de SEH even later ging t helemaal mis. Dikke tranen met tuiten gejankt. Oh vind t zo vreselijk jammer en ga de (meeste) mensen zo enorm missen. Wilde thuis meteen een flinke borrel nemen, maar ja, vliegdienst tot ’s morgens 7 uur, dus helaas. Ach, spa rood, ook lekker. ’s Morgens wakker met van die heerlijk charmante kikkerogen, nice!!! Pakken ingeleverd en maar even heerlijk naar jibe gegaan. Moet natuurlijk de laatste dagen wel even goed bijkleuren. Ik kan niet als een Albino naar NL teruggaan. ’s Avonds zou er een sterrenregen zijn en met die meiden lagen we dus op t strand in afwachting van hetgeen wat ging komen. Nou, ik heb er welgeteld 1 gespot. Jaja. Gelukkig bleek de volgende dag dat die hele sterrenregen een dag later zou zijn, dus t lag niet aan mij! Daarna doorgegaan naar Havana voor m’n laatste avondje. Ik heb zo’n pret gehad. Er waren zoveel leuke mensen! Zelfs daarna nog doorgegaan naar Karels en daar t licht uitgedaan. Topavond! T Weekend ben je dan toch vooral bezig met dingen opruimen, weggooien, uitzoeken, wie kan ik waar blij mee maken etc. Verder heb ik gewoon heerlijk op Jibe gelegen en ben ik wezen surfen. Al moet ik eerlijk zeggen dat twee keer een uur surfen op een dag een redelijk aanslag was, maar ja, daar kom je de volgende dag natuurlijk pas achter. Dinsdag was de dag dat ik terug naar Nederland zou gaan. ’s Morgens de laatste spullen uit de kluis van t werk gehaald. Ja t zal me toch niet gebeuren dat m’n laatste dag alsnog m’n laptop etc gejat wordt. Nee, dat laat ik niet aan t toeval over. Auto en huis laten checken, laatste kopje koffie bij Karels en laatste ijsje bij Gio’s. Douchen en op naar de airport. Heel raar idee, maar wel zoiets van: nou ja, het is zo en ik kan er nu niets meer aan doen. Er waren wat collega’s naar flamingo gekomen om me uit te zwaaien. Zo vreselijk lief! En natuurlijk: janken!! Goh, dat had ik nog niet gedaan die week…. Ik door de deur naar de douane. Ben ik door het detectiepoortje heen, bedenk ik me dat ik de huissleutel niet heb afgegeven…. Nee!!!!! Snel bellen of iemand nog op de airport stond. Dat was gelukkig het geval. Ik aan de marechaussee vragen of ik nog even terug mocht lopen. Gelukkig, op Bonaire doen ze niet moeilijk. Moet je op Schiphol proberen… Nou, lekker in de vlekken dus, weg pokopoko gevoel. Prima vlucht gehad en veilig en wel op Schiphol aangekomen waar m’n ouders, broer, Nicole en Fem met dochter me op kwamen halen. Heerlijk om ze weer te zien!

Ik heb ontzettend veel geleerd op Bonaire, over mezelf, over anderen. Ik heb genoten van alles en iedereen daar. De natuur, de temperatuur, de cultuur, de mensen, leef- en denkwijzes. Ik heb heel veel lieve mensen leren kennen waar ik heel veel plezier mee gehad heb. Het kwam voor mij op een moment in mijn leven waarop ik dit heel erg hard nodig had. Het was gewoonweg fantastisch.

Dit is het allerlaatste blog wat ik over mijn avonturen op Bonaire schrijf. Ik hoop dat ik jullie mee heb kunnen laten genieten van wat ik allemaal heb meegemaakt en hoe het er daar aan toe gaat.

Gewoon, omdat t kan!

Veel liefs

Sandra

Tsja, daar is ie dan.....m'n laatste week....
Vorige blog geëindigd bij de aankomst van Nicole. Ja hoor, weer hopi veel gezelligheid afgelopen 1,5week. Platte humor en gevatte opmerkingen. Ik hou ervan. De dag na aankomst lekker naar een strandje in t zuiden gegaan om even heerlijk in de chillmodus te gaan. Ben ik net t water in, krijg ik te horen dat ik een Colombia vlucht heb voor de air ambu . Direct zeikend nat in die auto gesprongen, snel naar huis om even onder de douche te springen(lang leve waterproof zonnebrand.....) in dat hete pak en op naar FM. Goede vlucht gehad en patiënt veilig afgeleverd. Op de terugweg waren we patiëntloos en aangezien we met een team bestaande uit een anaesthesist, een verloskundige en mijzelf als pleeg waren, besloten we er maar een simulatietraining van te maken in de lucht.” Wat doe je als je patiënt gaat bevallen in de air ambu”? Wie gaat waar zitten, wat is de beste "baarplek"(hahahaha), waar ga je de baby behandelen als nodig, waar zet je je tassen en zo verder. We hebben gegierd van t lachen en onze mannelijke anaesthesist is 4x bevallen die nacht. Dit is eigenlijk de enige manier om gewoon eens goed te kijken wie, hoe, wat en waar, taakverdeling etc. Zo zijn we erachter gekomen wat we in zo'n geval t beste kunnen doen. Je hoopt t nooit mee te maken, maar ja, alles is mogelijk. Dit zijn heel leerzame trainingen, echt super. De piloten keken alleen bij tijd en wijle een beetje vreemd naar achter. Tsja, zal er wel wat vreemd uitgezien hebben zo'n barende kerel achterin. Diezelfde avond kwam ook mijn opvolger uit de VU aan. Die kon ik helaas dus niet ophalen. Volgende dag hebben we weer een FEST (flight emergency simulation training) gegeven aan onze collega's van de air ambu. Was weer een geslaagde trainingsdag. M’n opvolger ben ik in de gang tegengekomen en heb ik even mee op sleeptouw door t ziekenhuis genomen. Volgende avond zijn we ff een biertje gaan drinken en heb ik een en ander over het werk en t eiland verteld. Erg leuk dat ie er is, maar ook wel weer heel confronterend. Dat betekent namelijk dat ik snel terug moet... Ik was die week verder vrij en ben met Nicole samen m'n Bonaire-to-do lijst af gaan werken. Naast dat we weer frequent heerlijk uit eten zijn geweest, had ik ook kajakken door de mangroves op m'n lijstje staan. Zo gezegd, zo gedaan. Wij samen die kant op. Komen we daar aan, zitten we met nog wat andere mensen, waaronder twee gezinnen. Van beide gezinnen waren de mannen nogal gopro-geil....pfff. Nou wat die een allemaal wel niet kon en wat voor extra's ie d'r allemaal wel niet bij had gekocht, blablablabla. Un tiki kansloos heren. Anyway, Jut en Jul samen in een kajak. Instappen was al een redelijke uitdaging en dan nog vooruit komen. We hadden redelijk vlot door hoe t werkte dus dat was mooi. Tussen, onder en achter de mangroves door. Her en der wat uitleg gehad. Vond t wel interessant. Op t eind kun je dan nog even snorkelen. Zegt die gids, zwem alleen met je armen, want er ligt veel zand en anders wordt t water troebel en zie je niks meer en zo loop je ook niet t risico dat je je buurman een schedelbasisfractuur trapt. Er was nl niet zo heel veel ruimte. Pffff wat doet gopro-papa: die begint als een randdebiel heen en weer te zwemmen met armen en benen.  Nou, het zicht was dus iets belemmerd zal ik maar zeggen. Het is wel heel mooi hoor als je zo onder die mangroves kijkt. Echt zo vreselijk veel (grote) vissen en soms wel met een stuk of 30-40 bij elkaar, stil in t water. Maar je zit ertussen en hebt t gevoel dat je ze zo aan kunt raken(en omgekeerd dus ook!!), dus ik ben op de smalle stukjes ook maar even met t hoofd boven water doorgezwommen, want hé, wat je niet ziet, is er niet!!!! Nee die waren me iets te groot.... Voor de terugweg moesten we natuurlijk weer die kajak in. Nou, dat was voor mij een redelijke uitdaging. Nicole zat al, dus ik spring dat ding in, kiept ie zowat om. Kreeg toen we uitgegierd waren wat hulp van een meneer die ook mee was. Dank u wel!! Na het kajakken zijn we doorgereden naar Lac Cai. Daar liggen hele grote bergen karkoschelpen. Erg mooi, maar ook erg triest omdat deze hier bijna niet meer voorkomen. Je kunt t bij veel sneks nog wel eten, maar daarvan zeggen ze dat t bij Venezuela gevangen wordt. Geen idee wat er waar van is. Daarna even naar huis om om te jurken en door naar Don's voor een heerlijke relax massage met zeezicht. Vorige keer dat we ons daar hebben laten masseren, hebben we twee dagen aan de brufen gezeten omdat we helemaal beurs en blauw waren. Nu dus overduidelijk gemeld dat we echt geen deep tissue massage wilden. Nou, ik was snel vertrokken op die bank. Heerlijk!! Er ontsnapte op een gegeven moment zelfs zo'n snurk dat je van jezelf schrikt, haha. Lekker hoor. Misschien dat ik komende week nog ff ga. Ja was heerlijke dag en meteen al drie dingen van m'n lijstje kunnen schrappen. Wat is t toch een prachtig eiland!!! Dagje Washington Slagbaai national park gedaan met de jeep van een van die meiden. Met mama was ik eigenlijk direct naar de brandaris gereden omdat we die op tijd op wilden en we ook niet te laat terug wilden naar kreupele pa. Nu rustig aan door t park gereden. Nou ja rustig, m'n linker nier zat ongeveer ter hoogte van m'n rechteroog. Tjemig de pemig, nou de schokbrekers werkten niet optimaal. Laat ik t daar maar bij laten. Hahaha, wat een actie zeg. Wel heel mooie plekken gezien in t park waar ik dus eerst langsgereden was. Met de meiden ook nog een picknick bij zonsondergang gedaan. Wauw, prachtige plaatjes weer. Heeft wel iets magisch hoor!! Ik heb t gevoel dat ik heel veel dingen vergeet te vertellen, maar t was gewoon echt weer heel leuk. O ja, tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat in de 8,5maand dat ik hier was, ik nog nooit op Klein Bonaire was geweest. Tsja, dat kwam er gewoon steeds niet van. Dus ook een dagje Klein gedaan. Met de good return heen, spullen neergegooid en deels mee terug gevaren om vervolgens van de boot te springen en met de stroming mee richting je spullen te snorkelen. Weer zo’n prachtige rog gezien. Wat een mooie beesten. Nicole heeft zich ook nog tussen de beesten genesteld, alleen dat was niet helemaal de bedoeling. Zij had wat aanvaringen met kwallen, niet heel hopi fijn. Gelukkig trok t redelijk vlot weer weg, maar t was vervelend genoeg om t snorkelen af te breken en verder maar de gaan lopen. Die dag lekker op een stoeltje op t strand gezeten, windje in je toet. Toppunt van chill!! We hadden ook nog een date staan om te gaan vissen, dus braaf als we zijn, zaten we zondagochtend ’s morgens om 6:45 in de haven. Helaas had degene met wie we zouden gaan die nacht besloten om in Venezuela te gaan vissen en was even vergeten om ons af te bellen. Hopi hopi jammer. Daar had ik wel een beetje de balen over in maar ja, het zij zo en je kunt er niks aan veranderen. We hebben heerlijk in de ochtendzon aan de boulevard gezeten en toen Gio’s open ging, zijn we daar lekker een bakkie gaan doen. Ach, zo heb je in elk geval wat aan je dag. De rumoer in huis was ook weer ff fijn hoor. Lekker wijntjes gedronken en zo soms(soms hoor!) ook serieuze gesprekken. Ja, t was leuk! Koffie bij Karels, biertje bij Havana. The usual stuff. Na 12 dagen ging Nicole alweer wegen vervolgens werd ik na de airport verwacht bij Spice voor de "afscheidsborrel" pre-borrel welke de volgende dag zou zijn. Aangezien er per eind mei veel mensen weggaan, besloten we met elkaar een afscheidsfeest te geven. De heren doktoren hadden bedacht dat er ook een bbq bij moest, dus daar moesten we even een en ander voor bespreken. Volgende ochtend twee simulatiesessies gedraaid op de eerste hulp hier. Het blijft superleuk om te doen!!! En t wordt ook goed ontvangen, er wordt enthousiast meegedaan en t wordt gewaardeerd! Daar kom ik graag voor terug op m'n vrije dag. 's Middags boodschappen gedaan voor de borrel en 's avonds met z'n allen de afscheidsborrel op t strand. Het werd echt heel erg druk en dat was echt zo supergaaf. Specialisten, hoofd van het zhuis, meiden en jongens van de sentebibu en de SEH, ambujongens, verloskundige, de piloot van de air ambu, meiden van buiten t ziekenhuis. Denk dat er wel een mannetje of 60 was. Het was zo gezellig en heb heel veel lieve woorden gehoord die avond, veel gesprekken waar echt waardering uit blijkt. Dat doet zo ontzettend goed!!! Niet meer naar Havana gegaan na afloop. Ik was moe en had de volgende ochtend weer vliegdienst en moest er dus op tijd uit. En trouwens, dan heb je zo'n leuke avond gehad en straks is t niks in Havana, dan geeft t ook weer zo'n domper op je avond. Nee t was goed zo. Ik heb vreselijk genoten!! Gevolg was wel dat ik de volgende middag/avond continu heb lopen janken over t feit dat ik wegga. Jeetje wat een rotgevoel zeg. Zit je bij Karels met een kopje koffie in t zonnetje te appen met wat mensen in NL over dat je weggaat en hoppa lekker hoor die waterlanders. Lang leve de zonnebril! Nee gister was een redelijk kansloze dag, dus vanmorgen wakker geworden met van die kikkerogen. Lekker hoor. Pfffff. Oh trouwens gisteravond nog wel even tussen de jankbuien naar t politiebureau gegaan om m'n aangifte op te halen. Jaja, het heeft maar 5 weken geduurd, maar ik heb m!! De eerste regel: aangeefster, mevrouw Knaper. Nou ik denk dat gaat lekker.... Dat heb ik maar even aan laten passen, maar OMG dat ding staat zo vreselijk vol spelfouten en de grammatica is ook niet overal even soepel. Eigenlijk is t gewoon beschamend. Anyway, ik heb m. Daar ging t om.  Vandaag weer lekker bij Karels aan de koffie gezeten met een boekje. Morgen even naar de sportschool, laatste dag van m'n abonnement dus even gedag zeggen en beginnen aan m'n laatste vier avonddiensten. Donderdag eindig ik met een late en dan heb ik tevens 24 uur standby van t vliegen. Daarna is t klaar. Heel raar gevoel. Ik heb besloten om, mits er geen gekke dingen gebeuren natuurlijk, m'n laatste blog op de terugweg in de blauwe vogel te schrijven. Dat lijkt me een mooi eind van deze geweldige ervaring.
Ayo

De laatste maand is ingegaan. Nu in de nachtdienst, nog 2 en dan in mei nog 4 late en 3 nachten en dat was t dan…. Wel tussendoor nog training geven en vliegdiensten, dus zal nog wel frequent in FM zijn.

M’n vorige blog was eerste paasdag. In de week voorafgaand aan pasen had ik nog een vlucht naar Aruba. Aangezien onze dokter daar in de lobby van t ziekenhuis heel hard bon pasku riep naar de beveiliger, wat in onze ogen vrolijk kerstfeest was, hebben we aan de ambupleeg van Aruba eens gevraagd wat nu eigenlijk vrolijk pasen was in het papiamentu. Nou volgens hem was t bon pasku di webu of bon pasku grandi. Oke we hebben de dokter gezegd dat ie dus inderdaad wel een beetje gelijk had, maar dit natuurlijk nadat we echt niet meer bijkwamen van t lachen. Eenmaal terug op Bonaire hebben we t hier ook eens nagevraagd en het gangbare is dus gewoon: bon pasku. Das makkelijk te onthouden en volgens mij zeggen ze dat dus bij elke feestdag. Prima. Hebben de dokter niet meer gezegd dat ie dus helemaal gelijk had. Nee, t kan te gek ook…..

Met de pasen is het hier traditie dat je met je familie op t strand gaat kamperen. Net als in NL hebben de mensen hier ook 4 dagen vrij en begin van de week gaan ze al een beetje opstarten met pallets naar t strand brengen, plekken “reserveren” en de eerste opbouw. Over een flink aantal stranden staat het dan helemaal rammetje vol met Bonairiaanse families en nee, niet met z’n achten ofzo, nee gewoon met minimaal 30 man per familie. Ze gaan dan 3a4 dagen kamperen, eten, drinken, dansen en gezellig samen zijn. Hele vrolijke happening om te zien zo al die koepeltentjes, partytenten, pallets met zeilen erover. Geen gelazer maar gewoon gezellig. Er werd wel gewaarschuwd dat het in het ziekenhuis erg druk kon worden aangezien de drank rijkelijk vloeit, maar t was echt super rustig. Iedereen heeft dus lekker pasen kunnen vieren. Ik ben trouwens wel bij dat de pasen voorbij is, want dan zijn die choco-eitjes ook weer uit de schappen. Ik heb heel erg lang volgehouden om niet een zakje mee te nemen, maar uiteindelijk ben ik toch gezwicht en heb een zakje gehaald. Zegt de AH kassa-mevrouw tegen me: het zijn er twee voor de prijs van één hoor. Tsja, ben anders natuurlijk een dief van m’n eigen portemonnee, dus dat zakje ging ook mee….en op. Pffff niet handig als je alleen bent. Pukkel- en kiloknallertechnisch weer hopi veel spijt…

Nu de kerst toch even ter sprake is geweest: afgelopen december kregen we vanuit het ziekenhuis hier een kerstpakket. Echt helemaal top was dat. Nu wilde t feit dat een collega toen een ham besteld had. Bij gebrek aan fatsoenlijke (lees grote) oven, lag deze nog steeds diepgevroren bij hem in de vriezer. Nu wil het feit dat ik in dit huis echt zo’n joekeloeres van een oven heb. Jaja die hebben ze niet gejat!! Dus gistermiddag is een van de ambujongens hier thuis geweest om die ham te bereiden, alvorens ie in de oven kon. Vraagt ie aan me: hoe werkt die oven? Ja jeetje, weet ik veel… dus wij met die oven rommelen, schieten ineens de vlammen uit dat ding. Oh nou zuster Kaper is niet zo’n held, dus ik was er niet helemaal blij mee en gerust op. Loeiheet dat kreng. Wat zegt ie tegen me: ach, je hebt alle ramen en deuren toch openstaan en anders bellen we de brandweer. Neeee, dit meen je niet. Jawel dus. Gelukkig kwamen we erachter dat wanneer die oven op temperatuur is, de vlammen uitgaan en alleen weer aangaan als de temperatuur te laag wordt. Pfieuw, was een redelijke opluchting. Och och och, ik kan je vertellen dat na 2 uur in de oven we met een hele groep heerlijk hebben zitten smullen van de ham di pasku welke op Antilliaanse wijze klaar gemaakt was. Hopi dushi! Voor herhaling vatbaar! En ik weet nu hoe die oven werkt!!

Koningsdag wordt hier ook niet overgeslagen. Koningsnacht was net als alle andere vrijdagen in Cuba en Havana. Ik had standby dienst van het vliegen en lag dus redelijk op tijd te stuiteren in m’n bed van de spa rood, ook lekker. Tsja, dienst is dienst. Koningsdag was ik vrij en na een ochtendje sporten en bijkleuren op t strand zijn we met een hele groep naar het plaza resort van van der valk gegaan. Daar was een oranjefeest, nou ja oranje, dat viel wel mee. Ik moet toegeven dat ik ook niet in t oranje was, maar dat komt omdat ik alleen een oranje strandjurkje hier heb, maar vanwege t rolladegevoel heb ik die maar even overgeslagen… Daar wordt niemand blij van denk ik….. Dus wij met de hele bups daarheen. Spijkers in een boomstam hameren, verkleed op de foto, springkussen en touwtrekken. Doe ’s gek! Was weer gezellig. De muziek was zo van het foute uur van Q music getrokken en naarmate de avond vordert, is ook dat beregezellig. Zulke feestjes op t strand vieren, geeft een heel andere sfeer. Ik hou d’r van.

Drukke tijden komen eraan. Nicole komt langs. Jippie!!!!! Nog even m’n to do list afwerken. Collega die me op komt volgen komt komend weekend aan. En vooral veel tijd nemen om te genieten! Het gaat snel, maar dat mag de pret en gezelligheid niet drukken!

Ayo!

Bon pasku di webu!

Jaja, vrolijk Pasen allemaal. Zuster Kaper zit nu heerlijk op d’r porch een blogje te schrijven met op de achtergrond de bekerwedstrijd PEC Zwolle-Ajax. Ik luister ondertussen dus naar Langs de Lijn, want sbs opent niet en fox zegt dat ik buiten Nederland ben en dus niet mag kijken. Dan niet. Ik ben helemaal niet zo’n voetbalfiguur, maar vind dit toch wel even grappig om te volgen. Al staat t nu 3-1 na enig oponthoud…. Nou papa, als dit zo doorgaat, succes met de bussen die je weer naar 020 terug mag escorteren. Ach, we wachten af. 4-1, oeps

Zo, nou t waren weer 2 lekkere weken. Vorige week cursus gegeven hier. Zijn begonnen met simulatietrainingen voor de air ambulance. Heel erg leuk om te doen. Daarna de nachtdienst ingegaan. Bij thuiskomst de volgende ochtend 7 uur, rook ik een wat raar luchtje in t huis. Das best gek. Vervolgens keek ik opzij en lagen m’n kerstkaarten op de grond. Ik nog helemaal nadenken of ik de ventilator aangelaten had, maar toen keek ik eens goed: tv weg, stereo weg. Huh??? Nee echt? Ja echt, fuckiefuck. Ik met m’n slaperige hoofd eerst maar eens door t huis gegaan om te kijken of er niet ergens nog een inbreker was. Achteraf gezien misschien niet heul slim, maar ja, nachtdienst he. De hufters zijn via een raam binnengekomen en hebben op hun gemakje de hele hut doorzocht. Verstopte spullen waren weg, zonder dat er een puinzooi van gemaakt was. Nou, dan krijg je met de politie te maken. Na de (denk ik) gebruikelijke preken; geen geld in huis laten, geen waardevolle spullen in huis achter laten etc, heb ik ook nog frequent moeten horen dat er in deze buurt al 10 jaar niet was ingebroken. Ja, oke, maar wat heb ik daaraan? Mijn spullen zijn weg. Beetje jammer dit. Volgende week maar eens langs het politiebureau om te horen of mijn opgenomen aangifte uitgewerkt is. Gewoon heel irritant dit. Moet eerlijk zeggen dat ik de eerste avond na de inbraak me niet zo heel erg relaxed gevoeld heb hier. Overal hoorde ik wat, dus ik heb alle lichten aangedaan en ben op tijd naar m’n werk gedaan. Natuurlijk ook wel een beetje dom om te denken dat ze terugkomen, want ze hebben alles al mee en zouden wel heel stom zijn om voor een tweede keer terug te komen. Nou ja, was weer een rare gewaarwording dit. Blijf toch met je tengels van andermans spullen af!

Afgelopen week ben ik weer meegegaan met wakeboarden. Na het ribben-akkefietje van vorige keer heb ik besloten om niet op de plank te gaan staan, maar de boot te gaan besturen. Vaarbewijs? Nee, daar doen we hier niet aan. Samen met twee collega’s heerlijk met t bootje gevaren. Aangezien ik toch ff voor me moest kijken, kreeg ik van de collega naast me door of ik harder of zachter moest gaan. Ze vertelde me dat de collega op de plank naar de kant wees, wat voor ons inhield dat ie dichter bij de kust wilde. Helaas ging dat niet, omdat ik al vlakbij de Vision of the Seas (cruiseschip met 2500 passagiers) aan t varen was. Dus wij: ja doei, kan niet! Vervolgens wees hij nog een keer en toen zag de collega naast mij een vin boven t water uitkomen. Nee Jaws zat er niet bij, maar het bleek een school van ongeveer 30 dolfijnen te zijn. Dus ik de boot gedraaid en d’r doorheen gevaren. Ze kwamen overal boven water en gingen met de boot mee zwemmen. Jeetje mina wat gaaf. Heel erg bijzonder. Bijna vergeten dat ik nog een collega achter de boot had hangen. Die wilde nog wel even tussen de dolfijnen blijven staan, dus een paar rondjes en toen hebben we m maar binnengehaald. Jee wat is t mooi om die beesten zo om je heen te zien zwemmen. Zodra je gas geeft met de boot, gaan ze als een malle met je mee. Wauw.

Kreeg van de week een berichtje dat Nicole begin mei nog bijna twee weken hier naartoe komt. Wat een gezelligheid! Ik heb d’r zin in.

Verder niet veel bijzonderheden!

Oh en trouwens, ik heb gister weer een bups kerstkaarten binnen gekregen. Whoopwhoop! Het klopt dus echt dat je blij mag zijn als je ze met Pasen hebt ;p

Ik ga even naar de tweede helft luisteren. Volgende keer meer! Op de valreep:5-1.........

Ayo!

X

De laatste weken vliegt de tijd hier. Na het vertrek van pa en ma heb ik veel diensten gedraaid. Zo merk je dat je al weer snel in je gewone ritme komt. Wat ik nu ook begin te merken is dat ik met sommige dingen aan het aftellen ben. Kijken wanneer ik nog een keer kan vissen met de ambu-mannen, hoeveel diensten heb ik nog, wanneer loopt m’n sportabonnement af, hoeveel surf-uren heb ik nog, maar ook: wat zijn de dingen die ik hier nog wil doen? Ik ben hier nog maar 6,5 week en word erg verdrietig bij het idee hier weg te moeten. Maar janken over hoe snel t gaat, komt in m’n volgende blog wel. Nu hou ik me nog voor: ik heb nog 6,5 week, jippie!!!!!

Ik moet even ernstig hard denken over hoe en wat van de afgelopen drie weken, want zoals ik al zei, zijn t vooral veel diensten geweest.

De cursus Papiamento heb ik afgerond. Het was erg leuk om te doen en het is ook heel erg fijn dat ik me op de afdeling, naar de mensen die alleen maar Spaans of Papiamento spreken, duidelijk kan maken. Nou ja, voor t grootste deel dan. Het grappige is dat ik merk, dat wanneer ik niet op een woord kan komen, ik soms in t Frans of Duits een woord zeg. Nou degene die me al wat langer kent, weet dat ik die vakken heb laten vallen zodra dat mogelijk was, dus dit is redelijk bijzonder. Nee zuster Kaper heeft geen talenknobbel, haha. De dames en heren van de Sentebibu (de verpleegafdeling) zijn gelukkig altijd bereid om te komen helpen vertalen. Daar heb ik de afgelopen maanden veel aan gehad.

Toen papa en mama hier kwamen, had ik net een dag de sleutel van m’n nieuwe hut. Inmiddels heb ik hier gelukkig ook het “thuis”gevoel. Ik moet alleen nog even wennen aan m’n nieuwe huisdieren die zo plots ineens tevoorschijn kunnen komen. Ik kan eerlijk zeggen dat ik me het apelazerus schrok toen ik na een avondje stappen thuiskwam, ging plassen en tegelijkertijd even een kastje opentrok om daar vervolgens oog in oog met een joekeloerus van een kakkerlak te staan, nou ja, zitten in dit geval. Hahaha, gelukkig heb ik Bop-spray in huis en heb ik dat beest meteen doodgespoten. De badkamer grenst alleen aan m’n slaapkamer, met als gevolg dat m’n hele slaapkamer naar de Bop-spray meurde. Ik was zo moe dat ik gewoon naar bed gegaan ben, onder t mom van: ik hoop maar dat ik straks nog wakker word, haha. En ja, das gelukkig gebeurd. Nu moest dat beest natuurlijk ook nog uit m’n badkamer, dus ‘smorgens met een stoffer en blik heb ik m opgeveegd en over m’n porch gegooid. Inmiddels was ie al zo lijkstijf dat t helemaal een doffe tik gaf toen ie neerkwam. Tsja, ik weet niet exact wat er in dat spul zit, maar hé, t werkt! Dat heeft helaas ook een kleine ieniminie gekko aan den lijve ondervonden. Die rende zo snel voorbij dat ik dacht dat t een kakkerlak was. Gekko is ook niet meer, sorry.

Rondom het huis zitten ook veel beesten. Heel veel verschillende vogels. Erg mooi om te zien, iets minder om te horen tijdens je nachtdienst en ik heb een schizofrene leguaan in de tuin. Hij klimt bij de buurvrouw op t schuurtje, pleurt er dan weer af, gaat zigzaggend door t gaas heen en dat zeer frequent per dag. Ik vind m leuk. Ook heb ik z’n broer laatst eindelijk eens gegeten. Iguana stoba, hopi lekker!!! En nee, das niet zielig, had ie maar geen leguaan moeten worden.

Vorige week weer wezen vissen. Eén van de ambujongens had een bootje geregeld, dus ik met hem en nog vier meiden vissen. Giordanny en z’n harem, haha, nou hij heeft t geweten. Hij is continu bezig geweest met aas aan de haak te doen en vissen eraf te halen. De vangst was erg leuk! ’s Avonds heeft ‘ie de vangst voor ons gebakken en hebben we heerlijk zitten eten met z’n allen. ’t Was weer een heerlijk uitje!

Er staat de hele week al erg veel wind, wat voor de watersporters hier natuurlijk geweldig is. Nou ja, voor de geoefende watersporter dan (lees: niet voor Sandra). Dus ik op m’n vrije dag besloten niet naar de sportschool te gaan en maar eens een surfje te wagen. Aangekomen op Jibe vloog m’n handdoek al weg en uiteindelijk lag ik heerlijk vooraan bij t water. Wel/niet, wel/niet, wel/niet….tsss ben toch geen watje!! Na wat overleg met de jongens van de surfshop, m’n gewone 3.3 zeil(1 slag groter na het oefenzeil) en niet de deur, maar een iets smallere plank. Nou, dat was een redelijke onderneming kan ik je melden bij een windsnelheid van 22 knopen. De uitdaging begon m al bij het op de plank te gaan staan. Het water is ruiger, golft meer en ik had natuurlijk een smallere plank. Nu ben ik niet zo’n evenwichtswonder, dus de sinusspoelingen zijn weer verricht. Na wat vloeken en tieren toch doorgezet en als je dan kapot en wel eindelijk op dat ding staat en je ook nog je zeil goed te pakken krijgt, voel je je al wat beter. En dan komt die wind. Whhiieeehhhaaaa, ik ging als een malle!! Na een meter of 60 moest ik loslaten, want m’n armen hielden het niet meer. Ik snap wel dat al die gasten met een trapeze over dat water schieten, want dit is gewoon niet vol te houden. Van die trillende armpjes, haha, en je moet weer terug ook. Kapot was ik!! En draaien ging ook niet, dus een nieuwe missie voor volgende week!! Dikke vette spierpijn vandaag, dus maar geen surfje vandaag en gewoon even naar de sportschool. Niet geheel overbodig, want de eerste drie maanden heb ik m’n gewicht redelijk op peil gehouden, maar tsja, de bright, Gio’s, lekker uiteten en niet naar m’n werk fietsen, beginnen toch hun sporen na te laten…… Un tiki jammer. Ach, ik ga nog even heerlijk genieten.

Gewoon, omdat het kan!

Ayo!!

Daar zijn we weer!

Het heeft even geduurd, i know, maar er is weer een hoop gebeurd hier op t dushi Boneiru. Ik moest net even m’n vorige blog teruglezen om te kijken waar ik geëindigd was, maar ik weet t weer. Laatste dienst met Rianne gewerkt en ’s middags hadden we haar afscheidsborrel. Deze hield ze bij een Snek waar we met de Snek tour met de bon tuk ook geweest waren. Het is een klein tentje helemaal aan t begin van de boulevard en ik geloof dat t van een Colombiaan of een Venezolaan is(tjsa, volgens mij noem je iemand uit Venezuela zo toch? Ach, je snapt m en daar gaat t om). Staat er zo’n ienieminimannetje achter de bar, nou ja, tis meer een loket en de drank en fris kost er geen drol. Er was een heel leuke opkomst van zowel de SEH als de special en ook de dokters kwamen langs. Zaterdag zijn we nog even wezen lunchen bij spice en hebben we t afgelopen half jaar eens doorgenomen. Supergezellig. Zondag de fam Ananias na een hapje eten naar de airport gebracht en ja, dan zijn ze toch echt weg…..

De aansluitende week vooral veel gewerkt en op woensdagmiddag nog even een telefoontje gekregen dat ik vrijdag m’n appartement uit moest en dat er een ander huis voor me was. Redelijk in de vlekken na dit nieuws, want ik moest gewoon werken do en vrij, donderdagavond papiamentu les en vrijdag zouden papa en mama komen. Voordeel van een studio van 6x5 leegruimen is dat t redelijk overzichtelijk is en ik heb natuurlijk in NL ook net t nodige aan verhuizen aan de hand gehad. Dus t meeste zo in tassen gepleurd en klaar gezet om mee te nemen. Gelukkig kreeg ik donderdag de sleutel al en kon ik de eerste zooi vast overbrengen. Vrijdag na t werk de laatste dingen over en hoppa in m’n nieuwe kas. Ik woon niet meer in Antriol, maar nu op de grens van Sabana en Nikiboko. Geloof dat de meningen nog wat verdeeld zijn over wat t exact is. Eerlijk is eerlijk: ik zat prima op Hillside, maar t feit dat ik nu een echt huis heb, vind ik ook heel erg prettig. Hij is wel un tiki groot(en moet dus ook schoongemaakt worden….maar als je de deuren verder dichthoudt valt t mee ;p). Het is een huis waar normaliter een specialist met z’n gezin in zit. Nou, i don’t care, ik ben allang al blij dat ik een gasfornuis heb(en gas, niet geheel onbelangrijk) en een wasmachine!!!!!! Oh, en warm water! Whoopwhoop! Nu was er op Hillside altijd iemand ’s nachts aanwezig en als er dus wat was dan kon ik ze bellen/roepen. Hier zit ik in een gewone woonwijk en ken ik dus niemand, op een verpleegkundige van de afdeling na die aan de andere kant van de weg woont. Toevallig kwam ik erachter dat een van de ambujongens hier verderop in de straat woont. Nadat ik t uitgelegd had en vroeg of ik hem mocht bellen als er ineens een grote enge meneer voor m’n deur stond of 3 leguanen in m’n badkamer, gaf hij meteen aan dat dat geen probleem was! Hopi bon. Hij wierp zich meteen op als m’n persoonlijke buurtwacht, haha. Topper!! Ben d’r erg blij mee.

Tsja en toen was t ineens vrijdagavond en mocht ik naar de airport om papa en mama op te halen. Ik had de KLM zien landen en stond voor de afrastering te kijken of ik ze kon vinden. Je loopt hier vanuit t vliegtuig gewoon naar de aankomst, geen slurf of bus oid. En ja hoor!!!!!! Mijn kanjers hadden niet hun vlucht gemist, want ik zag ze lopen. Dat is een heel raar gevoel. Ik kon wel spugen van de zenuwen. Schrok helemaal een beetje van mezelf. Helaas kwamen ze ongeveer tegelijk aan met zo’n joekel van United, dus eerst kwamen al die blérende Amerikanen naar buiten en natuurlijk bleven die gasten allemaal voor de uitgang staan, dus ik zag niks meer. Zo langzamerhand druppelde er een verdwaasde Hollander naar buiten en tatatataaaaaaaaa daar waren ze. Hello goodbye all over again. Janken!!!!!! Oh wat was t onwijs fijn om ze te zien in t eggie en ze vast te kunnen houden. Jeetje mina, na 6 maanden kon ik ze weer ff knuffelen. Dat is zo’n heerlijk gevoel! Ma liet me niet meer los en ook pa was wat geëmotioneerd, ja chef, geef maar toe! Maar die hield t wel droog. Koffers in de auto gegooid en naar Djambo. Ze hadden een goede reis gehad en waren erg tevreden over meneer KLM. Koffers in de kamer gezet en naar Karels gegaan voor een biertje. Meteen weer heerlijk zitten praten. Ze kwamen ’s avonds aan en dan kun je niet zoveel laten zien. Trouwens, na 12 uur vliegen, zit je daar ook niet echt op te wachten. Behalve de scholen vliegende vissen die over t water schoten omdat ze opgejaagd werden door tonijn en baracuda, hebben ze verder ff rustig aan gedaan. Volgende dag ben ik ze op komen halen om een beetje een plan te maken en te horen wat zij wilden doen. Zijn over de zuidkant van t eiland gereden, zoutpannen, slavenhuisjes, geluncht bij Jibe, klein rondje door kralendijk. Daar lagen weer grote cruiseschepen ( Nou Gertjan, moet je kijken!!!!! Haha, ma was in d’r nopjes). Maar, ze hadden natuurlijk wel vakantie en er moest ook tijd voor zonnen zijn, en terecht! Dus ik naar huis om m’n dingetjes hier te doen, tsja, alles stond nog in tassen…. En afgesproken om ’s avonds lekker te gaan eten. Dat kun je hier erg goed, dus heerlijk bij La Guernica gegeten. Pa liet er geen gras over groeien en meldde meteen dat die de volgende ochtend wilde sporten. Dus zondagochtend vroeg, stonden we als de drie musketiers op de Gym. Ieder lekker z’n eigen ding aan t doen, helemaal super. Naar huis, douchen, lunchen en omjurken, want t was de dag van de grote carnavalsparade in Kralendijk. Zou om 14 uur beginnen (ga dus uit van 14:30) en uiteindelijk hebben we een schaduwplek gevonden en kwamen ze om 16:30 aan ons voorbij. We zaten daar met een hele club van het ziekenhuis, heel erg gezellig. Papa en mama meteen aan veel mensen voorgesteld. Zo zien ze ook met wie ik hier allemaal omga. Ik zal wat foto’s van de parade erbij doen. Stonden alleen net weer naast/achter een of andere übertoerist die elke keer de straat op liep om, op een voor haar goede plek, foto’s te maken. Nadat we haar ongeveer 6x vriendelijk doch dringend verzocht hadden om even aan de kant te blijven zodat iedereen foto’s kon maken, en we niet allemaal haar achterwerk in beeld wilden, was ik t zat en ben pontificaal voor d’r gaan staan met m’n rug naar d’r toe. Hou toch op zeg, stom mens. En maar een beetje dom lachen. Ja, je kunt de boom in, wij willen ook kijken. De hint was duidelijk en mw is niet meer van t stoepje afgeweest.

Het waren ongeveer 12 wagens waaronder ook een Nederlandse en persoonlijk hadden ze die er van mij tussenuit mogen laten. Ik vond t niet gepast. Het klopte gewoon niet. Allemaal Caraïbische muziek en dan ineens zo’n hoempapa-ding ertussen. Nee, dat was m niet… We hebben ons suf gelachen om de laatste wagen. Daar liepen allemaal schaarsgekleedde jonge dames achter die aan t dansen waren op “pull up to my bumper”. Ik zou zeggen: zoek m ff op op you tube en dan zie je hoe daar op geschud/getwerkt wordt. Hahahaha dat gezicht van papa! Hij stond vol bewondering te kijken. We hebben ons kapot gelachen.

Ondanks dat t zo weinig wagens waren, duurde t wel erg lang allemaal. Na de laatste wagen lekker een biertje gaan doen bij Karels met z’n allen en daar kwam t idee om met een paar collega’s te gaan wakeboarden. Plat gezegd: met een snowboard achter een boot hangen. Pa en ma gingen ’s morgens sporten en ik ging mee met een collega en de kinderen van een andere collega. Tsja, hoe zal ik t omschrijven….. Laten we zo zeggen: ik ben zeker geen natuurtalent, heb vervolgens een week lang brufen etc genomen en had een abonnement bij de manueel therapeut en chiropractor. Wat was er nou gebeurd: je ligt in een idiote positie achter die boot en dan wordt langzaamaan dat touw wat je vast hebt, strak getrokken. Vervolgens gaat de gashendel open en komt er een redelijk kracht op je armen te staan. Als je dan die plank niet goed hebt, creëer je dus een soort muur van water waar je met je beentjes tegen duwt en wordt de kracht op je armen nog groter. De meeste mensen laten dan los en zo ook San, alleen iets te laat… Ik voelde een soort knak naast m’n ruggengraat en ademen ging ietsje moeizaam. Wat bleek (twee dagen later): er waren drie ribben van hun plekkie geschoven. Damn, wat doet dat zeer zeg. Gelukkig was ik die week vrij en had ik ff tijd om te herstellen, maar ik voel m nu nog. Ribbetjes hebben wat tijd nodig is mij verteld. Oke dan. Maar ik ga volgende keer wel weer mee, al is t alleen maar chillen op die boot. Ik ga wel sturen. Doe ik ook nog wat nuttigs. Kortom, was leuk, pijnlijk en nee, tis me niet gelukt.

Eigenlijk zijn papa en mama elke morgen gaan sporten. San sloeg rib-technisch even over, maar heb ze steeds heen en weer getaxied. Als we wat gingen ondernemen, deden we dat na t sporten. We hebben wel op een ochtend de mooie wandelroute in slagbaai met z’n drieën gewandeld. Zeg t weer: blijft mooi! Lekker geluncht bij spice.

Elke avond zijn we eigenlijk uit eten geweest, op twee na. De ene keer had ik een verjaardagsetentje van een jarige collega en de andere avond hebben we op Djambo gegeten. Mama had andijvie voor me gemaakt, met een bal gehakt! Goddelijk om na 6 maanden weer eens vertrouwd andijvie te eten, want zoals ma t maakt, kan niemand dat!!! Hopi lekker!

Ik had papa beloofd dat ie een proefles windsurfen van me zou krijgen. Les gereserveerd, wij om 9 uur richting Jibe en daar aan gekomen, kreeg ik al een beetje m’n twijfels. Ik woei zowat m’n hemd uit toen ik die kant op liep. En idd: de les is gecancelled omdat het te hard waait. Un tiki jammer, maar he, de zon scheen en dus op een bedje gaan liggen en een collega geappt, die goed kan surfen, dat er hopi veel wind stond. Die kwam meteen met gezin en al die kant op. Was ff gezellig. Mooie was ook dat de wereldkampioen freestyle aan t oefenen was. Gaaf om te zien. Die jongens van hier doen meer aan freestyle windsurfen ipv knoerthard over dat water schieten. Kunnen ze ook hoor, dus een combi is erg leuk om te zien. Papa vond t erg gaaf om te zien.

Zondagmiddag even naar arawak gegaan, even t sfeertje proeven wat ik al in eerdere blogs beschreven heb. Pa en ma lekker een biertje, ik zat in de nachtdienst en een hapje gaan eten bij Cuba. Had ik nog niet eerder gedaan en t viel zeker niet tegen! Met pa t zo geregeld dat ik ’s morgens uit m’n nachtdiensten naar djambo kwam, hij mij naar huis bracht en zo hadden papa en mama gewoon lekker de hele dag de auto om iets te kunnen ondernemen. Was een prima oplossing. Op dinsdag dan toch die proefles ’s middags. Ma en ik op een bedje in de chillmodus en “Gerrit Thode” op de plank. Ik heb briljante filmpjes waarop duidelijk wordt dat pa mee kan doen aan “sterren springen”. Hij heeft kneitergoed z’n best gedaan en is ook daadwerkelijk een aantal meter vooruit gekomen(ook daar is een filmpje van ja!). Met een proefles krijg je eerst een uur uitleg en gaat die gast mee t water in om je te helpen. Na dat uur (ben je kapot) en mag je zelf nog een uur gaan oefenen. Ik zag die gast t water uitkomen en ben toen t water ingegaan om even te kijken hoe t bij pa was. Naast dat ie de welbekende Kaper kleur had (die tomaatrode kleur tijdens t sporten), had ie ook een wat moeizame blik. Het was meteen duidelijk: dit ging niet goed. ’t Was m in z’n rug geschoten. NEEE!!!!!! Pa naar de kant en naar ma geholpen en hij wilde alleen maar liggen op zo’n bedje. Toen ben ik nog maar een uurtje gaan surfen, hij wilde nog niet naar huis. Het was dus niet helemaal goed gegaan. Hij heeft de hele avond thuis plat gelegen en we zouden de volgende dag naar Slagbaai gaan en de Brandaris beklimmen. Ik had een auto geregeld die slagbaai-proof was. Al heel vlot die avond hebben we besloten dat ik alleen met ma zou gaan en dat pa z’n eigen plan kon verzinnen, liggen, zwemmen etc.

San en Han in zo’n grote auto naar t park. We waren er al snel achter waarom je niet met mijn auto het park in kan. Ja, tis maar hoe je t bekijkt: t kan wel, je moet alleen 12 reservebanden mee en je trekt de hele onderkant open, omdat de reeds gevormde sporen zo diep zijn, dat mijn auto te laag is. Hobbel bobbel, stommel, klabam, we hebben ons suf gelachen. Ma en ik hebben ook bedacht mee te gaan doen aan de Dakar, dat kunnen wij best ;p!!! Haha, Jut en Jul gierend in die wagen. Aangekomen bij de Brandaris (hoogste punt op Bonaire, 241m) vol frisse zin aan de klim begonnen. Route begint prima, maar wordt op een gegeven moment wat rotsig en moet je je als een berggeit gaan gedragen. Op zich niks mis mee, ware het niet dat ma flinke last van hoogtevrees heeft. We waren al een heel eind en toen ik aanwees waar we heen moesten, zei ze dat t prima was. Tot ze zich omdraaide….t was toch wel hopi hoog en de rotsen opklimmen is niet zo’n issue, maar je moet ook nog naar beneden en dan kijk je de diepte in. Gelukkig heeft ze toen t stoere besluit genomen om te zeggen dat ze niet verder wilde. Ma, ik vind je stoer!!!! Wij voorzichtig aan naar beneden geklauterd en de rest van t park doorgereden. Het verbaasde ons dat we zo weinig mensen zijn tegengekomen onderweg, maar dat vond ik bij die mooie wandelroute in t begin van t park ook elke keer. In Rincon nog even naar de Kadushi distilleerderij geweest. Ik wilde t gewoon even laten zien en proeven. Hoort toch bij t eiland! Papa ging iets beter en heeft van de dokter hier wat gekregen voor in t vliegtuig, want 9 uur vliegen als je t in je rug hebt is niet zo heul ideaal.

Laatste dagje hebben ze de koffers gepakt, naar mijn huis gegaan, daar geluncht en toch nog even naar t strand gegaan. ’s Avonds uit eten bij Hillside, omdat ik toch wilde laten zien waar ik de afgelopen 6 maanden gewoond had, en nog een laatste ijsje bij Gio gehaald. Daar hebben we trouwens ook twee weken een abonnement gehad. Aiaiaiai, ik ben zwaar aan t afkicken nu. Een ieder die ooit bij Gio geweest is, begrijpt wat ik bedoel!!

Dan komt toch t onvermijdelijke moment dat je naar de airport gaat, koffers hadden we al weggebracht, maar nu moest ik pa en ma afzetten. Vond dat ik t aardig lang goed gedaan had, maar op weg naar de airport werden zowel ma als ik al wat stil en bij mij liepen ze al, die tranen. Potverdorie wat vliegt de tijd dan en wat is t een klote gevoel om ze weer weg te moeten brengen. Je weet wel dat je ze tien weken later weer zal zien, maar t is gewoon echt een heel naar gevoel. Ma en ik natuurlijk weer in de jankmodus en pa riep: we gaan! Haha. Op mijn heenvlucht, toen ik afscheid nam op schiphol, was t gejank klaar toen ik door de douane was. Nou, hier heb ik de hele avond lopen janken en mezelf verzopen in zelfmedelijden en m’n Remy-gevoel. Iedereen hier kent t gevoel en wil er voor je zijn, voor een bakkie, of een borrel of een schouder. Dat is zo fijn. Men snapt wat je bedoeld. Ik heb een bright genomen en ben m’n bed in gegaan. Moest de volgende ochtend weer werken, dus de wekker ging vroeg.

Inmiddels zijn ze al bijna een week weg en t leven gaat hier gewoon weer door.

Er is een tijd van komen en………

Xx

Ayo!

De eerste mensen vertrekken…..

Weer een redelijk drukke week gehad. Vorige week overdag met de air ambu op pad geweest naar Colombia en Aruba. Redelijk gesloopt toen ik thuiskwam, maar ja, t was popquiz avond en die kan ik natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan. Al helemaal niet omdat het Nicole d’r laatste popquiz op Bonaire was. Thuis dus even omgejurkt, iets gegeten en hoppa, naar havana. Dit keer met een heel rustig publiek. Dat was wel jammer, maar eerlijkheid gebiedde me te melden dat er in mij ook niet veel muziek meer zat…… haha, we zijn weer als goede middenmoot geëindigd.

Vrijdagochtend met Nicole wezen surfen, nog even voor de late dienst. Ik ga t steeds leuker vinden. Ik ben al helemaal trots op mezelf dat ik nu “overstag” met/op m’n plank kan gaan. Dat scheelt een hoop klim en klauterwerk, want tsja, als je naar links surft, zal je op een gegeven moment ook weer terug naar rechts moeten. Hoe dat zit met je zeil en dus het keren dat begrijp ik inmiddels, maar moet toch eerlijk zeggen dat ik nog steeds niet snap hoe je nou terug kunt surfen, terwijl de wind uit die richting komt….. Ach who cares, ik weet hoe ik heen en weer moet en dat is t belangrijkste. Haha, this is Bonaire, hier kan alles. Er zijn hier ontzettend veel jonge jongens(13-18) die echt retegoed kunnen windsurfen. Ze halen de meest idiote capriolen uit: vliegen door de lucht, zetten de plank in t water op z’n kant, keren hun zeil ondersteboven, ze spelen met hun zeil en de wind, heel gaaf. Als ze even goed de wind te pakken hebben dan schieten ze met een rotgang langs je. Het is net als met skiën, daar moet iedereen die van achter jou komt opletten dat ze je niet omver werpen, nou hier ben je overduidelijk zichtbaar door je oefenzeil!! Heerlijk! Iedereen gaat langs je en als je recht op iemand afgaat, roep je gewoon dat je nog niet goed kan sturen en dan gaan ze voor je aan de kant. Hopi nice! Als die gasten langs je heen schieten, veroorzaakt dat soms wat golfslag en ook al sta ik op een deur: frequent donder ik er dan nog af. Jaloers op al die koters die voorbij razen. Maar hé, oefening baart kunst!! Lekker geluncht bij Jibe en hoppa door naar t werk. Retedrukke dienst, maar daarna toch even door naar havana. Nou waarschijnlijk kwam het door m’n vermoeidheid, maar tjemig de pemig wat een balle-avond. Echt geen fluit te doen, geen sfeer, weinig leuke mensen. Heerlijk op tijd naar huis en m’n bed in!!

Zaterdagavond was de avond dat Nicole weer terug naar Nederland ging. Nou, kan eerlijk zeggen dat ik dat heel erg jammer vind. Ze is hier toch m’n maatje geworden en ik heb de afgelopen jaren niet zoveel gelachen als de afgelopen maanden. Zelfs in de auto naar t vliegveld hebben we gegierd. “Ik heb een lichtje in m’n hart……..”Haha, uberkansloos. Nog een paar leuke foto’s met de meiden en weg was ze. Geheid dat ik r in Amsterdam ga meeten als ik terug ben en anders in Zeeland ;p. Ook dokter Jenny is weer terug naar de VU. Heb van beide dames al weer gezellige VUMC foto’s voorbij zien komen.

Morgen de laatste dienst van Rianne. Zij en haar gezin gaan zondag weer naar Nederland. Gezellig samen dienst morgen, dus dat komt helemaal goed. Zaterdag gaan we nog even lunchen en ik heb m’n dienst geruild zodat ik ze zondag uit kan zwaaien. Gek idee hoor, want eigenlijk zou ik komende dinsdag ook weer naar Nederland gaan. Ik ben zo blij dat dat niet doorgegaan is en dat ik langer mag blijven. Ik geniet hier zo en het eiland doet me zo goed. Ik kan hier gewoon nog niet weg.

Oh en ik ben woensdag wezen vissen met de jongens van de SEH!! Mijn god, wat heb ik gelachen. Dat vissen hier is ook wat hoor! Dat gaat niet met een hengel, nee, gewoon t visdraad in je handen houden, terwijl je op een boot zit en met redelijk vaart vooruit gaat. Snijden dat spul!! Gelukkig had een van de heren een stuk binnenband mee en dan knip je daar een stukje af en die doe je om je vinger. Daar laat je de draad over vieren. Nou daar was ik hopi blij mee. Rian en ik aan het vissen en de heren aan t varen. Ze weten waar er altijd veel gevangen wordt, dus die kant gingen we op. Er werd op tonijn en barracuda gevist. Waren al een tijd onderweg en ik zeg nog tegen Rian: ik vind die lijn steeds zwaarder worden. Gelukkig vond zij dat ook. Gaan we de lijn binnenhalen. Begint een van die jongens te lachen. Wat bleek: ik had waarschijnlijk al een tijd een tonijn er aan hangen. Was niet zo gek dat die lijn wat zwaar werd. Jaja, San heeft een tonijn gevangen!!!!!! Whoopwhoop! Ik vond t erg moeilijk om te voelen wanneer je beet had, want die haken en t aas liggen zo’n 60 meter achter de boot en je vaart redelijk snel vooruit, dus dat was best moeilijk. Op de terugweg was t wel goed duidelijk. Tot drie keer toe voelde ik een forse ruk aan m’n draad en dus binnenhalen als een malle. Twee keer niks en de derde  keer vloog m’n draad zo snel door m’n vingers dat de heren even kwamen helpen met binnenhalen: aas weg, lood weg, draad doorgebeten. Was een joekel aldus de mannen, maar ja, die zwemt nog lekker rond…. Da’s pech: lood, aas en vis weg. Ook moet ik eerlijk zeggen dat de heren m’n tonijn van de haak gehaald hebben. Ik vind vissen erg leuk, maar daar hou ik echt zooooo niet van! De mannen hebben nog een barracuda gevangen (mijn tonijn werd opgeofferd als aas voor de barracuda). Jeetje wat zijn dat een lelijke beesten. Vechten als een malle die krengen. Nou, ik zie m liever als moot of filet op m’n bord. Hopi lekker! Tsja, had ie maar geen vis moeten worden…. Ik heb echt een superleuke dag gehad en hoop dat we dit nog een keer gaan doen. Eindstand: 4 tonijnen(waarvan we er 2 geofferd hebben) en 1 barracuda.

Ik ben natuurlijk met m’n papiamento les bezig en het wordt steeds leuker. Ik begin steeds meer te begrijpen en kan steeds ietsje beter uit de voeten. Een Antilliaan lacht zich waarschijnlijk suf als ie me hoort praten, maar hé, ik probeer t wel! Mi ta papia un tiki Papiamentu! Vandaag met van die bekende kinderliedjes meegezongen. Briljant! Zo leer je t wel. Ik vind t leuk!

Verder over afgelopen anderhalve week weinig nieuwe dingen te melden….Morgen over een week komen papa en mama. Whoopwhoop!!!! Heel veel zin in.

Tot snel!

Ayo

Ik kom net terug van de airport. Afgelopen week had ik bezoek van Saskia en Wilma, twee collega’s van de IC van de VU. De dames kwamen om een weekje te genieten van het prachtige eiland. Dat is volgens mij goed gelukt. Ze hebben zelf met de auto veel van het eiland gezien en we zijn de prachtige lagadishu route gaan lopen in Slagbaai National park. Heb m nu 4x gewandeld, maar blijf t prachtig vinden. Daarna lekker geluncht bij spice en vervolgens kon ik richting t werk voor een late dienst, want ja, bezoek is leuk, maar t werk gaat ook gewoon door…. Aantal maal met elkaar uit eten geweest ’s avonds en zondag nog even Arawak bezocht. Ja, was weer een gezellige week!! Dames, dank!

Met Nicole ben ik van de week een scootertocht over het eiland gaan doen. Hilarisch en absoluut aan te raden. Ik heb me suf gelachen. Jut en Jul allebei op een tweezitter, enkelzitters had ie niet meer want er lag een cruiseschip, en daar gingen we. Moesten ons eerst melden bij Johnny(jaja t was zo’n echte), die ging ons uitleggen hoe t werkte. Nu ben ik van vroeger alleen m’n Cita gewend dus dit was even nieuw. Vooral hoe dat ding op de standaard moest, hahaha, nou das niet zo handig met je slippertjes aan. Maar hé, bij gebrek aan ander schoeisel moesten we wel. Zijn eerst even rondje parkeerterrein gegaan en hoppa, daar gingen we. Invoegen op de wat drukkere weg, door de winkelstraat en GO, gas is alles. Hahahaha. Langs Hato, de toeristenweg richting karpata, want Nicole wilde daar graag even kijken(jaja Landhuis Karpata Nicole ;p). Daar gestopt, gegiert omdat dat kreng niet op de standaard ging en je elkaar ook niet even kunt helpen, want dat pleurt die andere scooter natuurlijk om…..pffff. Door via het Gotomeer richting Rincon. Het is zo heerlijk om lekker te rijden met t rijwindje wat je onderweg hebt, goed smeren, maar echt top! In Rincon is de Kadushi distilleerderij. De Bonairiaanse drank die hier gemaakt wordt is een drank van de kadushi cactus en limoen. Was er al een paar keer langsgereden en toch wel heel benieuwd. We zagen staan dat ie die dag eigenlijk niet open zou zijn, maar als er een cruiseschip ligt, is alles plots open. Dus een Amerikaande gids kwam ons al tegemoet lopen en vroeg ons of we van t schip kwamen. Nou nee dus. Ahh locals, yup, loop maar verder. Hopi bon. Uitleg gehad over het proces en natuurlijk ook wat geproefd. Flesje mee voor in Nederland! Lekker hoor. Daarna gestopt in Rincon om te gaan lunchen bij meneer Norman. Das een wat oudere Bonairiaan met een snek. Veel gesproken over de verschillen van Bonaire van vroeger en nu, ondertussen een pastechi gegeten en weer de hort op. De lange weg van Rincon naar Kralendijk. Nou dat is een weg die langs de kust loopt, veel wind, gaten in de weg en auto’s die met een rotgang langs je heen scheuren. Even opletten dus. Even zwaaien naar Aletta d’r geitjes om er vervolgens vol gas langs te gaan. Aletta zal wel weer aan t klussen geweest zijn. Terug in Antriol richting Lagoon gereden. Langs de vuilstort naar een prachtige baai toe. Onderweg nog een dikke vette bui en natuurlijk nergens om te schuilen. Wel wat herkenbaar omdat de druppels voelde als hagel…..goede oude Cita tijd…alleen die stopte er altijd mee in de regen. Deze gelukkig niet. Bonaire is een heerlijk eiland met een top klimaat, want na 5 minuten was t droog en scheen de zon weer flink, zo droog. Mooie foto’s gemaakt aldaar en terug naar Kralendijk om te tanken. Die arme kiepauto chauffeur achter ons. We hebben ons kapot gelachen bij de pomp. Ding moest natuurlijk op de standaard(ging nog steeds niet heeeel snel en soepel), toen moest dat pokkeklepje opengedraaid worden en daarna die twee dingen voltanken. Jaja, voltanken. Haha nou dat kostte voor 2 scooters 4,50 dollar totaal. Ik lach me suf hier. Uiteindelijk klaar en weer invoegen om lekker via de kronkelweg naar sorobon te crossen voor een bakkie bij Jibe, even in de schaduw, ook wel prettig. Koffie en sappie op en met dat orgel richting de zoutpannen. Hele route langs de zuidkust gedaan. Nou, toen had ik toch wel een redelijk houten kont moet ik zeggen. Scooter aftanken en retour brengen. Geloof dat we de twee politiemannen bij de pomp een kostelijke 10 min hebben gegeven, want na t tanken kreeg ik m’n scooter niet meer van de standaard af. Elke keer als ik naar voren bewoog op dat orgel, schoof ie op z’n standaard mee naar voren. Vreselijk de slappe lach natuurlijk en de heren konden er ook erg om lachen, maar helpen? Nee hoor, hufters.

Conclusie: vreselijk leuke en gezellige dag gehad. Van 10 tot 17 uur weggeweest, 90 km gereden. Je ziet alles net ff anders als je met de scooter bent. En dat voor in totaal 9 dollar aan benzine in totaal voor twee scooters.

Ook ben in van de week weer gaan surfen. Vorige week stond er weinig wind en kwam ik dus geen fluit vooruit op m’n deur met oefenzeiltje, dus nu wederom op een deur, maar met een iets groter oefenzeil. Nou, dat heb ik geweten. Er stond namelijk hopi veel wind. Het was een stuk zwaarder om het zeil uit het water te tillen en als ie wind ving, dan kostte het heel veel moeite om t zeil vast te houden. Kon zelfs al wat gaan hangen in de wind. Whoehoeee, ik kom r wel, duurt alleen even en waarschijnlijk heb ik straks armen als Popeye. Morgenochtend ook weer even surfen voor m’n late dienst. Leuk!!

Het begint nu ook de tijd te worden dat er mensen weggaan hier. Mensen met wie ik veel ben opgetrokken. Nicole vertrekt zaterdag, Rianne en gezin eind feb. Vind er geen klap aan!!!! Tuurlijk weet ik wel dat alles gewoon doorgaat, maar ik ga ze allemaal wel heel erg missen. Even afwachten hoe alles gaat lopen…

Het enige voordeel wat er zit aan t feit dat de tijd zo snel gaat, is dat papa en mama bijna komen. Eind februari, oh kan haast niet wachten, heb d’r zo’n zin in. Gaat niks boven een knuffel van je ouders. Volgens mij heb ik dat eerder ook al geschreven… Nou en, het is gewoon zo!!

Ohw en ik heb net weer kerstpost gekregen!!! Nee Thijs, sorry, die van jullie is er nog niet. Nee, ik heb een december-kraslot van Leonieke gekregen. Haha, daar maak ik een maart-kraslot van, danki!!! En Oma Kaper d’r kaart is binnen. Koelkast wordt al voller beplakt, leuk!!!!!

Komende week weer surfen en ook de popquiz komt er weer aan en zowaar ben ik vrij. Nou ja, ik heb vlieg standby, maar als er geen vlucht is, kan ik er wel bij zijn. Jippie!!!!! Gaat een leuke week worden!

Tot snel weer!

Ayo

Nou m’n eerste bezoek is een feit.

M’n vorige blogverhaal eindigde bij ’t zwembad hier, in afwachting van de Bon Tuk, en daarna het ophalen van de dames.

Laat ik beginnen bij de Bon Tuk. Oh nee!!!!!! Eerst even een rectificatie op t vorige verhaal, aangezien “de oudste van het stel” mij even op een ernstige topografische fout wees. De Bon Tuk tour vorige keer ging door de Kaya Grandi. Dit is NIET de boulevard, maar een winkelstraatje er achter. Nicole: bij deze.

Ook heet Pink beach geen Pink beach vanwege de poepende papegaaivissen, maar vanwege een bepaalde algen-/mineralensoort welke vroeger het water roze deed kleuren, maar inmiddels zijn die mineralen daar niet meer, alleen nog bij de zoutpannen. Het is dus iets van vroeger. Tsja, ik moet natuurlijk geen onzin verkopen hier! Voor je t weet word je gecorrigeerd ;p

Zo, nu kan ik met een gerust hart verder…..

De Bon Tuk, dit keer met Bas als chauffeur, popquiz muziek en een heuse snektour. Dit houdt in dat je hier bij bijna elke snek die je tegenkomt stopt, een biertje oid drinkt, iets eet als je zin hebt en dan doortukt naar de volgende snek. Naarmate de tour vordert, neemt de meligheid natuurlijk toe en t werd een beregezellige middag. Je komt op plaatsen op t eiland waarvan je echt nooit had gedacht dat daar nog een snek zou zitten en allemaal redelijk in de buurt. Ook vind t overgrote deel van de lokals t erg gezellig als je daar gewoon je biertje komt drinken. Gebeurt kennelijk niet zo vaak, maar wederom voor herhaling vatbaar. Ik moest helaas afhaken, maar hé, t was voor een goed doel: de blauw/witte vogel zou gaan landen met daarin Jolanda en Leonieke. Dus ik even snel naar huis om de boodschappen te halen die ik voor ze gedaan had en om half 8 stond er “geland”, dus ik die kant op. Kom ik bij de airport(10 min bij mn huis vandaan), zie ik inmiddels mensen met koffers lopen. Niet te filmen!! Alles moet hier poco poco, maar nu ineens niet. Nou je kunt mij niet vertellen dat die bagage en alles binnen 10 min uitgeladen is. Dus ik parkeer mn auto, loop naar de aankomsthal(nou ja, deur….) en onderweg: SAAAAANNN, Joehoe!!!! Zoooooo jammer, ik was dus te laat, ze waren net naar buiten gelopen. Helaas peanutbutter. Dames en koffers ingeladen en op naar hun appartementje/hotelkamer. Daar aangekomen: niemand aanwezig….nergens iemand te vinden, dus ik t nummer van de site gebeld en 10min later kwam er een mevrouw aanrijden. Die liet de dames binnen en wat bleek: Jut en Jul hadden de hele week een complete villa voor zichzelf. Grote keuken, lekker zwembad, tuin, mooie bad- en slaapkamers. Briljant! Even de eerste verhalen gewisseld. De dames onder t genot van een heerlijk wijntje. Meteen maar medegedeeld dat ik ze de volgende ochtend vroeg kwam halen om t park in te gaan voor een mooie wandelroute. Dit was voor mij nl de enige mogelijke dag ivm werk en standby. Er is daar niet overal bereik, dus kan niet tijdens m’n vliegdiensten daarheen. Haha, half 9 vonden ze iets te fanatiek(“we hebben vakantie hoor!”), dus half 10 afgesproken. Je moet hier nl wel even rekening houden met de warmte en niet te laat gaan, want dan fik je weg. Dames gedag gezegd en richting huis. Onderweg de dames van de snektour gevonden. Zij waren geëindigd bij een bar/snek/karaoke gebeuren. Hahaha ik heb me suf gelachen daar!!

Volgende ochtend de dames opgehaald en richting Slagbaai. Het weer was niet al te best, dus rustig de toeristische route gereden. De dames een en ander verteld en plots zagen we een groep dolfijnen voorbij zwemmen!!!! Gaaf! Daar zijn we natuurlijk even voor gestopt. Ik had ze hier ook nog niet eerder gezien. Wist wel dat ze frequent in de buurt zijn, maar ik ben altijd elders…. Daarna door Rincon naar het park. Het blijft een prachtige wandelroute naar mijn idee en gelukkig vonden de dames dat ook. Er is 1 grote rots daar en daar moesten we tijdens de wandeling even schuilen voor een dikke vette bui. Haha, we zaten als drie kleine kleutertjes in de luwte van de rots. Zal d’r ietwat vreemd uit gezien hebben, maar wij vonden t leuk. Dus who cares??!! Geluncht bij Spice en ‘s middags naar Arawak gereden. Daar waren vooral veel macamba’s, dus d’r werd niet echt gedanst. Pas later op de middag kwamen de lokals. Die brengen er meteen zoveel sfeer in. Ja, ik blijf t erg leuk vinden daar. Dames zijn vanaf daar hun eigen gang gegaan en ik ben naar huis gegaan voor het welbekende prenachtdienstouwewijvenslapie. Want tsja, ik moet natuurlijk ook gewoon werken. Tijdens m’n nachtdiensten ’s avonds afgesproken om samen te eten, was erg gezellig en hebben heerlijk gegeten. Woensdag met z’n drieën met de woodwind mee geweest. Ja ehm nou, dat was ook een hele uitdaging op zich. Laat ik t er op houden dat ik een groene en een grauwe collega had die dag. Mooie vissen, schildpadden en een squit. Hopi leuk. Ze zeggen wel eens dat t beste vermaak leedvermaak is…. Haha, nou, dan heb ik een topdag gehad. Ah gos. Gelukkig knapten ze allebei langzamerhand steeds meer op en konden ze toch nog wel genieten van de boottrip en het uitzicht. De dames zijn ook nog naar de mangroves geweest om te kajakken, maar door de standby diensten kon ik niet mee, dus die staat nog op mn lijstje. Samen geluncht bij Jibe. Nou lang verhaal kort: we hebben een heel gezellige week gehad, leuke dingen gedaan, ik heb ze veel kunnen laten zien, heerlijk gegeten en vooral ook heel erg veel gelachen. Zaterdag heb ik ze opgehaald en zijn we naar een strandbbq gegaan. Dit was tegenover de airport, dus eerst koffers weg en inchecken en daarna het strand op en nog even eten. Jeetje wat gaat zo’n week snel zeg. Vond t ook wel erg jammer om ze weer weg te moeten brengen, maar een collega zei: San dat de tijd zo snel gaat, betekent alleen maar dat je ouders ook sneller komen. Nou was in 1 klap weer helemaal blij, want ja, daar heb ik echt heel erg veel zin. Ik mis ze stiekem toch wel erg. Er kan toch weinig tippen aan een dikke knuffel van je papa en mama. Niet dan ?! Oke, dat was t zoetsappige weer. Over 2 weken komen Saskia en Wilma, ook twee collega’s. Ben benieuwd hoe zij t eiland vinden.

Zondag afgesproken op jibe om te gaan surfen, dus ben met een beginnersplank en zeil gaan oefenen. Al iets minder blauw en iets vaker op de plank blijven staan: oefening baart kunst en gelukkig heb ik nog 4,5 maand, dus ik kan nog even stuntelen. Ik vind t erg leuk om te doen, dus van de week weer!

Ook ben ik vanuit t ziekenhuis gestart met een cursus Papiamento. 5 weken, 2xp/w 1 uur. Het zijn gewoon de basisbeginselen zodat je je een beetje kunt redden. Bijna iedereen spreekt Nederlands en dus is t heel erg makkelijk om alleen maar Nederlands te spreken, maar dit is ook wel erg leuk. Het enige is dat Bonairianen heel erg snel en binnensmonds spreken, waardoor je t gewoon niet kunt volgen. Maar he, ik doe m’n best en je merkt ook dat wanneer collega’s of patiënten zien dat je t probeert, ze ook begrip hebben voor t feit dat je niet zo vlot bent en ze t eigenlijk wel leuk vinden. Dus, we gaan stug door.

Nou hier begint sinds vanmorgen t gros van m’n collega’s en hun bezoek last te krijgen van een griepachtig-gastro-intestinaal-virus achtig iets, dus ik hoop dat dat even aan mijn deurtje voorbij gaat. Dachten eerst dat t van de bbq van zaterdag was, maar kan t me haast niet voorstellen. Ik heb vooralsnog alleen maar buikpijn van de spierpijn van t surfen(jaja spongebobspekpens is lekker bezig). We wachten af….

Lieve Jo en Leo, ik heb een beregezellige week met jullie gehad, mijn dank daarvoor en ik denk dat jullie nu wel snappen waarom ik zo blij ben hier.

Oh, trouwens, zojuist m’n eerste kerstkaarten binnen gekregen. Oma had er zelfs een fotootje van zichzelf bijgedaan, dus die hangt hier voor me op de koelkast! Briljant. Ja echt super dit.

Tot snel!

Ayo

Zo hèhè, lekker even bij t zwembad liggen vandaag. Straks met de bon tuk mee en vanavond komen Leonieke en Jolanda aan. Heel veel zin in! Ik heb nu standby dienst voor t vliegen en kan dus toch geen kant op. Mooi de tijd om ff blog bij te werken. Even denken...de vorige was tussen kerst en oud en nieuw geloof ik hè. Nou,  even denken waar ik ga beginnen.

De 30 ste was Nicole jarig en ze nam ons mee met de bon tuk om een 2 uur durende tour over de zuidkant van t eiland te doen. Ik had ballonnen mee en Janny en Mieke slingers, dus we hebben de bon tuk opgetuigd en hoppa daar gingen we. Flesje(s) wijn mee, hapjes mee, een forse dosis gezelligheid en vooral een mega dosis meligheid. Zo her en der op de tour kregen we wat over t eiland te horen, maar wij zijn natuurlijk geen toeristen en een paar van die meiden wonen hier al een jaar of langer, dus t was allemaal niet geheel nieuw en we zijn ook wel eens met de chauffeur in discussie gegaan. Ach ach die arme man, hahahaha. Via de kronkelweg naar Sorobon gegaan, daar even gestopt en geproost en daarna de weg naar t zuiden vervolgd. Naarmate de middag vorderde werd de meligheid natuurlijk steeds erger, tot t punt dat we heerlijk zaten te zingen in de bon tuk. De chauffeur vond t uiteindelijk zo gezellig dat ie zelfs 2x met ons door de Kaya grandi gereden is. De Kaya grandi is de boulevard hier. Niet zoals in de grote badplaatsen, maar gewoon een winkelstraat van 300 meter, haha. Als afsluiter nog een flesje prosecco in havana, om de avond op gepaste wijze te eindigen. Was een superleuke middag/avond!!!
 

De volgende dag natuurlijk oudjaarsdag. 's Morgens bij de appie oliebollen en champagne gehaald en daarna lekker bij t zwembad gelegen. Ik had met kerst gewerkt, dus oud en nieuw lekker vrij. In Nederland werk ik liever met oud en nieuw zodat ik de kerst met m’n fam kan zijn, maar ja, die waren hier toch niet en oud en nieuw zou erg gezellig en bijzonder zijn was me verteld. Dus 's avonds naar Nicole om daar met 8 man te gourmetten. Blijft toch een gekke avond. Het is hier 5 uur vroeger, dus om 19 uur bonairiaanse tijd was t in Nederland oud en nieuw. We hebben daar met z'n allen op geproost en de meeste van ons hebben even met Nederland gesproken via de FaceTime etc. Ik heb papa en mama ff gesproken en kon t niet laten om de beide oma's even te bellen. De dames zijn respectievelijk 87 en 90 jaar oud. Nou, schot in de roos. Nadat ik eerst heel erg duidelijk moest maken dat ik Sandra uit Bonaire was, dachten ze allebei dat ze in t ootje genomen werden. Uiteindelijk hadden ze door dat ik t echt was en volgens mij was die verrassing goed gelukt en werd t erg gewaardeerd. Heerlijk. Ik word toch altijd wel een beetje een emo-trut op oud en nieuw. Haha, dus nog maar een borreltje genomen en heerlijk gegeten met die meiden. Op tijd naar Spice gegaan om daar de jaarwisseling in te luiden. Bijzonder hoor, je staat In je jurkje met je blote voetjes in t zand te dansen met allemaal gezellige mensen.
Dit, terwijl t inNederlandl de stront van de dijk regent en je hier je tent uit zweet van de warmte. Rare gewaarwording, maar wel iets waar ik aan zou kunnen wennen hoor ;p!! Feestje was redelijk op tijd afgelopen en een aantal gingen nog door naar Cuba om daar door te feesten, nou dat ging m voor zuster Kaper niet meer worden, dus slippers gezocht en lekker naar huis gegaan. Das trouwens ook nog wat want er zijn die avond diverse schoenen verdwenen. Ik weet niet wat t is daar, maar mijn schoenen zijn daar gisteravond ook gejat, dus gister op blote voetjes naar huis.... Beetje jammer. Nicole d'r ene slipper weg, Emma d'r pumps verdwenen, heel bijzonder allemaal.

Kort samengevat: ik heb heerlijke feestdagen gehad!!!
 

Ik ben nu ernstig hard aan t bedenken wat ik vanaf oud en nieuw tot nu nog voor gekke dingen uitgespookt heb, maar volgens mij valt dat allemaal erg mee....braaf hè
Oh nee!!! Vergeet t bijna, maar ik heb nieuwjaarsdag nog meegedaan met de nieuwjaarsduik hier. 's Morgens om 10 uur stonden we met een hele ziekenhuisclub bij plaza om mee te doen. Oke eerlijk is eerlijk, m'n maag was t er niet helemaal mee eens, maar dat knapte redelijk op gedurende de zwemtocht. Mét officiële Unox muts natuurlijk!!! Uit t water vandaan een kop snert en punch gehaald. Nou, die snert heb ik na 1 hap laten staan, want dat was toch iets teveel van goede. T viel redelijk stil toen iedereen uit t water was, dus als ziekenhuisploeg hadden we besloten om lekker uit te gaan brakken bij Jibe, mooi strand, lekker windje, gezellige muziek. Was natuurlijk nog hartstikke vroeg voor nieuwjaarsdagbegrippen, dus plek zat. Hopi bon!! We werden verwelkomd met een glas processo. Nou t kostte wat moeite om m weg t krijgen, maar ja, laten staan is zonde. Niet dan!?! Geslaagde dag!

Afgelopen woensdag m'n eerste windsurfles gehad!!!! Dat is echt zo leuk!! Ben weliswaar bont en blauw, m'n knieën zien d'r niet uit en heb vette spierpijn gehad, maar volgende week ga ik weer! Je doet ip een les en daarna moet je gewoon gaan proberen en oefenen. Heb me suf gelachen. Ben denk ik in twee uur tijd een keer of 140 van de plank gelazerd (op m'n zeil, half op m'n plank, zeil op m'n hoofd, gewoon plat op m'n muil op t water....fijn), maar het geeft zo'n kick als je ineens op die plank staat, t zeil vast hebt en de eerste 10 meter vooruit komt. Hopi gaaf!!! Heb ook wel genoeg sinusspoelingen gehad voor de komende 12 jaar, maar ach, who cares!?!
Maandag begin ik met een cursus Papiamento vanuit t ziekenhuis. Ben benieuwd. Wat ik nu spreek en versta, is een beetje te vergelijken met t camping Frans van vroeger….. Denk dat t zeker wel een meerwaarde is om te doen en we gaan met een hele groep van de special en de SEH. Nou, we gaan t zien.
 

Dat was t eigenlijk wel zo' n beetje voor nu. Ik neem nog even een duik en spring straks weer op de bon tuk. De dames hadden t gewonnen met de popquiz en vroegen of ik meeging, had late dienst en heb dus alleen de laatste ronde m'n steentje bijgedragen. Dus zo weer daarmee mee en daarna de zusters van de airport halen!!!Wordt vast een hele leuke week. Jullie gaan t lezen/horen.

Ayo