de allerlaatste

Dat was m dan…de laatste week op Bonaire. Ik weet dat ik vorige week heb gezegd dat ik mijn allerlaatste blog vanuit de blauwe vogel zou schrijven. Bij deze kan ik melden dat dat me niet gelukt is. Na 2 van die kleine flesjes wijn na t opstijgen, was ik zo aan t giebelen bij een aflevering van Divorce, dat ik t niet verantwoord vond om iets te gaan schrijven wat straks t internet op zou moeten…. Vandaar iets verlaat. Sorry. De blog komt nu vanuit een zeer fris Koog aan de Zaan, alwaar ik, dik ingepakt met m’n skisokken aan en een pot thee naast me, op de bank zit.

De laatste sportschooldag mezelf nog even flink in t zweet gewerkt om vervolgens naar de avonddienst te gaan. Oké, een week niet trainen heb ik over t algemeen niet zo heel veel moeite mee, haha, maar ik had nog heel veel uren over van het surfen en had mezelf dus voorgenomen om dan maar elke dag even een uurtje te gaan surfen bij Jibe. Zo blijf je toch nog een beetje in beweging. Ik ben van de week nog even langs een driftwood artist op t eiland geweest. Ik wilde heel erg graag een stukje driftwood hebben met daarop mijn lijfspreuk van deze Bonaire-tijd: “Gewoon, omdat t kan”. Aangezien ik zelf echt mega-rete-acreatief ben, had ik bedacht dat ik het beschilderen maar beter aan iemand over kon laten die daar d’r werk van gemaakt heeft. Ik kan je melden: hij is top geworden. Ik ben er echt superblij mee!

De rest van de week is eigenlijk wel rustig verlopen. Mijn laatste avonddienst hoefde ik gelukkig niet in m’n eentje te doen, dus dat was wel fijn. Hadden geen patiënten en hebben gezellig bij de afdeling, SEH en verloskamers rondgehangen en her en der wat klusjes gedaan. Ik had taart besteld bij de bakker en daar hebben we met het hele ziekenhuis van kunnen snoepen. We hadden na een minipuntje ongeveer de weightwatch punten van drie weken op en een bloedsuiker van 498. Whoopwhoop!! Lekker hoor, zo’n bolo. Op de SEH hadden we een gesprek waarin we t over traumaslachtoffers hadden en het feit dat deze gespint en geplankt worden op zo’n harde plank, met van die blokken om t hoofd en nog een nekkraag om. Natuurlijk wilde ik zelf ook ervaren hoe dat zou zijn. Met als gevolg dat ik 10 minuten later shocking klem op de echo kamer lag. Nou, ik kan je vertellen: ik snap wel dat die mensen daar zo snel mogelijk van af willen. Mijn god wat is dat naar. Ook werd even gedemonstreerd hoe je op je zij gedraaid wordt als je bijvoorbeeld moet braken. Lig je in die straps, je kunt geen kant op en ineens hang je op je zij….je handen zitten ook vast. Nu had ik alle vertrouwen in de heren die me vast hadden, maar chill is anders… Plots werd ik rechtop gezet en ging ik maar een poging doen om vooruit te komen. Nou, dat gaat dus voor geen meter(is ook niet de bedoeling, dat weet ik). Het is doodeng en bloedheet. Je probeert vooruit te schuifelen maar dat gaat amper en als je voorover klapt, ga je tandjes tuffen want je handen zitten vast en je kunt je dus niet opvangen. Tsja, ik was dan wel vast ingegespt om direct door te kunnen naar Colombia met neuroletsel, maar ik had zelf vliegdienst, niet fijn en handig. Gelukkig hield m’n collega de plank steeds vast, waardoor ik niet voorover kon klappen. Aan het eind van de dienst heb ik t in eerste instantie nog droog kunnen houden toen ik van de afdeling en de special care wegging, maar eenmaal op de verloskamers begonnen de tranen te komen en op de SEH even later ging t helemaal mis. Dikke tranen met tuiten gejankt. Oh vind t zo vreselijk jammer en ga de (meeste) mensen zo enorm missen. Wilde thuis meteen een flinke borrel nemen, maar ja, vliegdienst tot ’s morgens 7 uur, dus helaas. Ach, spa rood, ook lekker. ’s Morgens wakker met van die heerlijk charmante kikkerogen, nice!!! Pakken ingeleverd en maar even heerlijk naar jibe gegaan. Moet natuurlijk de laatste dagen wel even goed bijkleuren. Ik kan niet als een Albino naar NL teruggaan. ’s Avonds zou er een sterrenregen zijn en met die meiden lagen we dus op t strand in afwachting van hetgeen wat ging komen. Nou, ik heb er welgeteld 1 gespot. Jaja. Gelukkig bleek de volgende dag dat die hele sterrenregen een dag later zou zijn, dus t lag niet aan mij! Daarna doorgegaan naar Havana voor m’n laatste avondje. Ik heb zo’n pret gehad. Er waren zoveel leuke mensen! Zelfs daarna nog doorgegaan naar Karels en daar t licht uitgedaan. Topavond! T Weekend ben je dan toch vooral bezig met dingen opruimen, weggooien, uitzoeken, wie kan ik waar blij mee maken etc. Verder heb ik gewoon heerlijk op Jibe gelegen en ben ik wezen surfen. Al moet ik eerlijk zeggen dat twee keer een uur surfen op een dag een redelijk aanslag was, maar ja, daar kom je de volgende dag natuurlijk pas achter. Dinsdag was de dag dat ik terug naar Nederland zou gaan. ’s Morgens de laatste spullen uit de kluis van t werk gehaald. Ja t zal me toch niet gebeuren dat m’n laatste dag alsnog m’n laptop etc gejat wordt. Nee, dat laat ik niet aan t toeval over. Auto en huis laten checken, laatste kopje koffie bij Karels en laatste ijsje bij Gio’s. Douchen en op naar de airport. Heel raar idee, maar wel zoiets van: nou ja, het is zo en ik kan er nu niets meer aan doen. Er waren wat collega’s naar flamingo gekomen om me uit te zwaaien. Zo vreselijk lief! En natuurlijk: janken!! Goh, dat had ik nog niet gedaan die week…. Ik door de deur naar de douane. Ben ik door het detectiepoortje heen, bedenk ik me dat ik de huissleutel niet heb afgegeven…. Nee!!!!! Snel bellen of iemand nog op de airport stond. Dat was gelukkig het geval. Ik aan de marechaussee vragen of ik nog even terug mocht lopen. Gelukkig, op Bonaire doen ze niet moeilijk. Moet je op Schiphol proberen… Nou, lekker in de vlekken dus, weg pokopoko gevoel. Prima vlucht gehad en veilig en wel op Schiphol aangekomen waar m’n ouders, broer, Nicole en Fem met dochter me op kwamen halen. Heerlijk om ze weer te zien!

Ik heb ontzettend veel geleerd op Bonaire, over mezelf, over anderen. Ik heb genoten van alles en iedereen daar. De natuur, de temperatuur, de cultuur, de mensen, leef- en denkwijzes. Ik heb heel veel lieve mensen leren kennen waar ik heel veel plezier mee gehad heb. Het kwam voor mij op een moment in mijn leven waarop ik dit heel erg hard nodig had. Het was gewoonweg fantastisch.

Dit is het allerlaatste blog wat ik over mijn avonturen op Bonaire schrijf. Ik hoop dat ik jullie mee heb kunnen laten genieten van wat ik allemaal heb meegemaakt en hoe het er daar aan toe gaat.

Gewoon, omdat t kan!

Veel liefs

Sandra