laatste weekje

Tsja, daar is ie dan.....m'n laatste week....
Vorige blog geëindigd bij de aankomst van Nicole. Ja hoor, weer hopi veel gezelligheid afgelopen 1,5week. Platte humor en gevatte opmerkingen. Ik hou ervan. De dag na aankomst lekker naar een strandje in t zuiden gegaan om even heerlijk in de chillmodus te gaan. Ben ik net t water in, krijg ik te horen dat ik een Colombia vlucht heb voor de air ambu . Direct zeikend nat in die auto gesprongen, snel naar huis om even onder de douche te springen(lang leve waterproof zonnebrand.....) in dat hete pak en op naar FM. Goede vlucht gehad en patiënt veilig afgeleverd. Op de terugweg waren we patiëntloos en aangezien we met een team bestaande uit een anaesthesist, een verloskundige en mijzelf als pleeg waren, besloten we er maar een simulatietraining van te maken in de lucht.” Wat doe je als je patiënt gaat bevallen in de air ambu”? Wie gaat waar zitten, wat is de beste "baarplek"(hahahaha), waar ga je de baby behandelen als nodig, waar zet je je tassen en zo verder. We hebben gegierd van t lachen en onze mannelijke anaesthesist is 4x bevallen die nacht. Dit is eigenlijk de enige manier om gewoon eens goed te kijken wie, hoe, wat en waar, taakverdeling etc. Zo zijn we erachter gekomen wat we in zo'n geval t beste kunnen doen. Je hoopt t nooit mee te maken, maar ja, alles is mogelijk. Dit zijn heel leerzame trainingen, echt super. De piloten keken alleen bij tijd en wijle een beetje vreemd naar achter. Tsja, zal er wel wat vreemd uitgezien hebben zo'n barende kerel achterin. Diezelfde avond kwam ook mijn opvolger uit de VU aan. Die kon ik helaas dus niet ophalen. Volgende dag hebben we weer een FEST (flight emergency simulation training) gegeven aan onze collega's van de air ambu. Was weer een geslaagde trainingsdag. M’n opvolger ben ik in de gang tegengekomen en heb ik even mee op sleeptouw door t ziekenhuis genomen. Volgende avond zijn we ff een biertje gaan drinken en heb ik een en ander over het werk en t eiland verteld. Erg leuk dat ie er is, maar ook wel weer heel confronterend. Dat betekent namelijk dat ik snel terug moet... Ik was die week verder vrij en ben met Nicole samen m'n Bonaire-to-do lijst af gaan werken. Naast dat we weer frequent heerlijk uit eten zijn geweest, had ik ook kajakken door de mangroves op m'n lijstje staan. Zo gezegd, zo gedaan. Wij samen die kant op. Komen we daar aan, zitten we met nog wat andere mensen, waaronder twee gezinnen. Van beide gezinnen waren de mannen nogal gopro-geil....pfff. Nou wat die een allemaal wel niet kon en wat voor extra's ie d'r allemaal wel niet bij had gekocht, blablablabla. Un tiki kansloos heren. Anyway, Jut en Jul samen in een kajak. Instappen was al een redelijke uitdaging en dan nog vooruit komen. We hadden redelijk vlot door hoe t werkte dus dat was mooi. Tussen, onder en achter de mangroves door. Her en der wat uitleg gehad. Vond t wel interessant. Op t eind kun je dan nog even snorkelen. Zegt die gids, zwem alleen met je armen, want er ligt veel zand en anders wordt t water troebel en zie je niks meer en zo loop je ook niet t risico dat je je buurman een schedelbasisfractuur trapt. Er was nl niet zo heel veel ruimte. Pffff wat doet gopro-papa: die begint als een randdebiel heen en weer te zwemmen met armen en benen.  Nou, het zicht was dus iets belemmerd zal ik maar zeggen. Het is wel heel mooi hoor als je zo onder die mangroves kijkt. Echt zo vreselijk veel (grote) vissen en soms wel met een stuk of 30-40 bij elkaar, stil in t water. Maar je zit ertussen en hebt t gevoel dat je ze zo aan kunt raken(en omgekeerd dus ook!!), dus ik ben op de smalle stukjes ook maar even met t hoofd boven water doorgezwommen, want hé, wat je niet ziet, is er niet!!!! Nee die waren me iets te groot.... Voor de terugweg moesten we natuurlijk weer die kajak in. Nou, dat was voor mij een redelijke uitdaging. Nicole zat al, dus ik spring dat ding in, kiept ie zowat om. Kreeg toen we uitgegierd waren wat hulp van een meneer die ook mee was. Dank u wel!! Na het kajakken zijn we doorgereden naar Lac Cai. Daar liggen hele grote bergen karkoschelpen. Erg mooi, maar ook erg triest omdat deze hier bijna niet meer voorkomen. Je kunt t bij veel sneks nog wel eten, maar daarvan zeggen ze dat t bij Venezuela gevangen wordt. Geen idee wat er waar van is. Daarna even naar huis om om te jurken en door naar Don's voor een heerlijke relax massage met zeezicht. Vorige keer dat we ons daar hebben laten masseren, hebben we twee dagen aan de brufen gezeten omdat we helemaal beurs en blauw waren. Nu dus overduidelijk gemeld dat we echt geen deep tissue massage wilden. Nou, ik was snel vertrokken op die bank. Heerlijk!! Er ontsnapte op een gegeven moment zelfs zo'n snurk dat je van jezelf schrikt, haha. Lekker hoor. Misschien dat ik komende week nog ff ga. Ja was heerlijke dag en meteen al drie dingen van m'n lijstje kunnen schrappen. Wat is t toch een prachtig eiland!!! Dagje Washington Slagbaai national park gedaan met de jeep van een van die meiden. Met mama was ik eigenlijk direct naar de brandaris gereden omdat we die op tijd op wilden en we ook niet te laat terug wilden naar kreupele pa. Nu rustig aan door t park gereden. Nou ja rustig, m'n linker nier zat ongeveer ter hoogte van m'n rechteroog. Tjemig de pemig, nou de schokbrekers werkten niet optimaal. Laat ik t daar maar bij laten. Hahaha, wat een actie zeg. Wel heel mooie plekken gezien in t park waar ik dus eerst langsgereden was. Met de meiden ook nog een picknick bij zonsondergang gedaan. Wauw, prachtige plaatjes weer. Heeft wel iets magisch hoor!! Ik heb t gevoel dat ik heel veel dingen vergeet te vertellen, maar t was gewoon echt weer heel leuk. O ja, tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat in de 8,5maand dat ik hier was, ik nog nooit op Klein Bonaire was geweest. Tsja, dat kwam er gewoon steeds niet van. Dus ook een dagje Klein gedaan. Met de good return heen, spullen neergegooid en deels mee terug gevaren om vervolgens van de boot te springen en met de stroming mee richting je spullen te snorkelen. Weer zo’n prachtige rog gezien. Wat een mooie beesten. Nicole heeft zich ook nog tussen de beesten genesteld, alleen dat was niet helemaal de bedoeling. Zij had wat aanvaringen met kwallen, niet heel hopi fijn. Gelukkig trok t redelijk vlot weer weg, maar t was vervelend genoeg om t snorkelen af te breken en verder maar de gaan lopen. Die dag lekker op een stoeltje op t strand gezeten, windje in je toet. Toppunt van chill!! We hadden ook nog een date staan om te gaan vissen, dus braaf als we zijn, zaten we zondagochtend ’s morgens om 6:45 in de haven. Helaas had degene met wie we zouden gaan die nacht besloten om in Venezuela te gaan vissen en was even vergeten om ons af te bellen. Hopi hopi jammer. Daar had ik wel een beetje de balen over in maar ja, het zij zo en je kunt er niks aan veranderen. We hebben heerlijk in de ochtendzon aan de boulevard gezeten en toen Gio’s open ging, zijn we daar lekker een bakkie gaan doen. Ach, zo heb je in elk geval wat aan je dag. De rumoer in huis was ook weer ff fijn hoor. Lekker wijntjes gedronken en zo soms(soms hoor!) ook serieuze gesprekken. Ja, t was leuk! Koffie bij Karels, biertje bij Havana. The usual stuff. Na 12 dagen ging Nicole alweer wegen vervolgens werd ik na de airport verwacht bij Spice voor de "afscheidsborrel" pre-borrel welke de volgende dag zou zijn. Aangezien er per eind mei veel mensen weggaan, besloten we met elkaar een afscheidsfeest te geven. De heren doktoren hadden bedacht dat er ook een bbq bij moest, dus daar moesten we even een en ander voor bespreken. Volgende ochtend twee simulatiesessies gedraaid op de eerste hulp hier. Het blijft superleuk om te doen!!! En t wordt ook goed ontvangen, er wordt enthousiast meegedaan en t wordt gewaardeerd! Daar kom ik graag voor terug op m'n vrije dag. 's Middags boodschappen gedaan voor de borrel en 's avonds met z'n allen de afscheidsborrel op t strand. Het werd echt heel erg druk en dat was echt zo supergaaf. Specialisten, hoofd van het zhuis, meiden en jongens van de sentebibu en de SEH, ambujongens, verloskundige, de piloot van de air ambu, meiden van buiten t ziekenhuis. Denk dat er wel een mannetje of 60 was. Het was zo gezellig en heb heel veel lieve woorden gehoord die avond, veel gesprekken waar echt waardering uit blijkt. Dat doet zo ontzettend goed!!! Niet meer naar Havana gegaan na afloop. Ik was moe en had de volgende ochtend weer vliegdienst en moest er dus op tijd uit. En trouwens, dan heb je zo'n leuke avond gehad en straks is t niks in Havana, dan geeft t ook weer zo'n domper op je avond. Nee t was goed zo. Ik heb vreselijk genoten!! Gevolg was wel dat ik de volgende middag/avond continu heb lopen janken over t feit dat ik wegga. Jeetje wat een rotgevoel zeg. Zit je bij Karels met een kopje koffie in t zonnetje te appen met wat mensen in NL over dat je weggaat en hoppa lekker hoor die waterlanders. Lang leve de zonnebril! Nee gister was een redelijk kansloze dag, dus vanmorgen wakker geworden met van die kikkerogen. Lekker hoor. Pfffff. Oh trouwens gisteravond nog wel even tussen de jankbuien naar t politiebureau gegaan om m'n aangifte op te halen. Jaja, het heeft maar 5 weken geduurd, maar ik heb m!! De eerste regel: aangeefster, mevrouw Knaper. Nou ik denk dat gaat lekker.... Dat heb ik maar even aan laten passen, maar OMG dat ding staat zo vreselijk vol spelfouten en de grammatica is ook niet overal even soepel. Eigenlijk is t gewoon beschamend. Anyway, ik heb m. Daar ging t om.  Vandaag weer lekker bij Karels aan de koffie gezeten met een boekje. Morgen even naar de sportschool, laatste dag van m'n abonnement dus even gedag zeggen en beginnen aan m'n laatste vier avonddiensten. Donderdag eindig ik met een late en dan heb ik tevens 24 uur standby van t vliegen. Daarna is t klaar. Heel raar gevoel. Ik heb besloten om, mits er geen gekke dingen gebeuren natuurlijk, m'n laatste blog op de terugweg in de blauwe vogel te schrijven. Dat lijkt me een mooi eind van deze geweldige ervaring.
Ayo