whoopwhoop, eindelijk!!!!

Daar zijn we weer!

Het heeft even geduurd, i know, maar er is weer een hoop gebeurd hier op t dushi Boneiru. Ik moest net even m’n vorige blog teruglezen om te kijken waar ik geëindigd was, maar ik weet t weer. Laatste dienst met Rianne gewerkt en ’s middags hadden we haar afscheidsborrel. Deze hield ze bij een Snek waar we met de Snek tour met de bon tuk ook geweest waren. Het is een klein tentje helemaal aan t begin van de boulevard en ik geloof dat t van een Colombiaan of een Venezolaan is(tjsa, volgens mij noem je iemand uit Venezuela zo toch? Ach, je snapt m en daar gaat t om). Staat er zo’n ienieminimannetje achter de bar, nou ja, tis meer een loket en de drank en fris kost er geen drol. Er was een heel leuke opkomst van zowel de SEH als de special en ook de dokters kwamen langs. Zaterdag zijn we nog even wezen lunchen bij spice en hebben we t afgelopen half jaar eens doorgenomen. Supergezellig. Zondag de fam Ananias na een hapje eten naar de airport gebracht en ja, dan zijn ze toch echt weg…..

De aansluitende week vooral veel gewerkt en op woensdagmiddag nog even een telefoontje gekregen dat ik vrijdag m’n appartement uit moest en dat er een ander huis voor me was. Redelijk in de vlekken na dit nieuws, want ik moest gewoon werken do en vrij, donderdagavond papiamentu les en vrijdag zouden papa en mama komen. Voordeel van een studio van 6x5 leegruimen is dat t redelijk overzichtelijk is en ik heb natuurlijk in NL ook net t nodige aan verhuizen aan de hand gehad. Dus t meeste zo in tassen gepleurd en klaar gezet om mee te nemen. Gelukkig kreeg ik donderdag de sleutel al en kon ik de eerste zooi vast overbrengen. Vrijdag na t werk de laatste dingen over en hoppa in m’n nieuwe kas. Ik woon niet meer in Antriol, maar nu op de grens van Sabana en Nikiboko. Geloof dat de meningen nog wat verdeeld zijn over wat t exact is. Eerlijk is eerlijk: ik zat prima op Hillside, maar t feit dat ik nu een echt huis heb, vind ik ook heel erg prettig. Hij is wel un tiki groot(en moet dus ook schoongemaakt worden….maar als je de deuren verder dichthoudt valt t mee ;p). Het is een huis waar normaliter een specialist met z’n gezin in zit. Nou, i don’t care, ik ben allang al blij dat ik een gasfornuis heb(en gas, niet geheel onbelangrijk) en een wasmachine!!!!!! Oh, en warm water! Whoopwhoop! Nu was er op Hillside altijd iemand ’s nachts aanwezig en als er dus wat was dan kon ik ze bellen/roepen. Hier zit ik in een gewone woonwijk en ken ik dus niemand, op een verpleegkundige van de afdeling na die aan de andere kant van de weg woont. Toevallig kwam ik erachter dat een van de ambujongens hier verderop in de straat woont. Nadat ik t uitgelegd had en vroeg of ik hem mocht bellen als er ineens een grote enge meneer voor m’n deur stond of 3 leguanen in m’n badkamer, gaf hij meteen aan dat dat geen probleem was! Hopi bon. Hij wierp zich meteen op als m’n persoonlijke buurtwacht, haha. Topper!! Ben d’r erg blij mee.

Tsja en toen was t ineens vrijdagavond en mocht ik naar de airport om papa en mama op te halen. Ik had de KLM zien landen en stond voor de afrastering te kijken of ik ze kon vinden. Je loopt hier vanuit t vliegtuig gewoon naar de aankomst, geen slurf of bus oid. En ja hoor!!!!!! Mijn kanjers hadden niet hun vlucht gemist, want ik zag ze lopen. Dat is een heel raar gevoel. Ik kon wel spugen van de zenuwen. Schrok helemaal een beetje van mezelf. Helaas kwamen ze ongeveer tegelijk aan met zo’n joekel van United, dus eerst kwamen al die blérende Amerikanen naar buiten en natuurlijk bleven die gasten allemaal voor de uitgang staan, dus ik zag niks meer. Zo langzamerhand druppelde er een verdwaasde Hollander naar buiten en tatatataaaaaaaaa daar waren ze. Hello goodbye all over again. Janken!!!!!! Oh wat was t onwijs fijn om ze te zien in t eggie en ze vast te kunnen houden. Jeetje mina, na 6 maanden kon ik ze weer ff knuffelen. Dat is zo’n heerlijk gevoel! Ma liet me niet meer los en ook pa was wat geëmotioneerd, ja chef, geef maar toe! Maar die hield t wel droog. Koffers in de auto gegooid en naar Djambo. Ze hadden een goede reis gehad en waren erg tevreden over meneer KLM. Koffers in de kamer gezet en naar Karels gegaan voor een biertje. Meteen weer heerlijk zitten praten. Ze kwamen ’s avonds aan en dan kun je niet zoveel laten zien. Trouwens, na 12 uur vliegen, zit je daar ook niet echt op te wachten. Behalve de scholen vliegende vissen die over t water schoten omdat ze opgejaagd werden door tonijn en baracuda, hebben ze verder ff rustig aan gedaan. Volgende dag ben ik ze op komen halen om een beetje een plan te maken en te horen wat zij wilden doen. Zijn over de zuidkant van t eiland gereden, zoutpannen, slavenhuisjes, geluncht bij Jibe, klein rondje door kralendijk. Daar lagen weer grote cruiseschepen ( Nou Gertjan, moet je kijken!!!!! Haha, ma was in d’r nopjes). Maar, ze hadden natuurlijk wel vakantie en er moest ook tijd voor zonnen zijn, en terecht! Dus ik naar huis om m’n dingetjes hier te doen, tsja, alles stond nog in tassen…. En afgesproken om ’s avonds lekker te gaan eten. Dat kun je hier erg goed, dus heerlijk bij La Guernica gegeten. Pa liet er geen gras over groeien en meldde meteen dat die de volgende ochtend wilde sporten. Dus zondagochtend vroeg, stonden we als de drie musketiers op de Gym. Ieder lekker z’n eigen ding aan t doen, helemaal super. Naar huis, douchen, lunchen en omjurken, want t was de dag van de grote carnavalsparade in Kralendijk. Zou om 14 uur beginnen (ga dus uit van 14:30) en uiteindelijk hebben we een schaduwplek gevonden en kwamen ze om 16:30 aan ons voorbij. We zaten daar met een hele club van het ziekenhuis, heel erg gezellig. Papa en mama meteen aan veel mensen voorgesteld. Zo zien ze ook met wie ik hier allemaal omga. Ik zal wat foto’s van de parade erbij doen. Stonden alleen net weer naast/achter een of andere übertoerist die elke keer de straat op liep om, op een voor haar goede plek, foto’s te maken. Nadat we haar ongeveer 6x vriendelijk doch dringend verzocht hadden om even aan de kant te blijven zodat iedereen foto’s kon maken, en we niet allemaal haar achterwerk in beeld wilden, was ik t zat en ben pontificaal voor d’r gaan staan met m’n rug naar d’r toe. Hou toch op zeg, stom mens. En maar een beetje dom lachen. Ja, je kunt de boom in, wij willen ook kijken. De hint was duidelijk en mw is niet meer van t stoepje afgeweest.

Het waren ongeveer 12 wagens waaronder ook een Nederlandse en persoonlijk hadden ze die er van mij tussenuit mogen laten. Ik vond t niet gepast. Het klopte gewoon niet. Allemaal Caraïbische muziek en dan ineens zo’n hoempapa-ding ertussen. Nee, dat was m niet… We hebben ons suf gelachen om de laatste wagen. Daar liepen allemaal schaarsgekleedde jonge dames achter die aan t dansen waren op “pull up to my bumper”. Ik zou zeggen: zoek m ff op op you tube en dan zie je hoe daar op geschud/getwerkt wordt. Hahahaha dat gezicht van papa! Hij stond vol bewondering te kijken. We hebben ons kapot gelachen.

Ondanks dat t zo weinig wagens waren, duurde t wel erg lang allemaal. Na de laatste wagen lekker een biertje gaan doen bij Karels met z’n allen en daar kwam t idee om met een paar collega’s te gaan wakeboarden. Plat gezegd: met een snowboard achter een boot hangen. Pa en ma gingen ’s morgens sporten en ik ging mee met een collega en de kinderen van een andere collega. Tsja, hoe zal ik t omschrijven….. Laten we zo zeggen: ik ben zeker geen natuurtalent, heb vervolgens een week lang brufen etc genomen en had een abonnement bij de manueel therapeut en chiropractor. Wat was er nou gebeurd: je ligt in een idiote positie achter die boot en dan wordt langzaamaan dat touw wat je vast hebt, strak getrokken. Vervolgens gaat de gashendel open en komt er een redelijk kracht op je armen te staan. Als je dan die plank niet goed hebt, creëer je dus een soort muur van water waar je met je beentjes tegen duwt en wordt de kracht op je armen nog groter. De meeste mensen laten dan los en zo ook San, alleen iets te laat… Ik voelde een soort knak naast m’n ruggengraat en ademen ging ietsje moeizaam. Wat bleek (twee dagen later): er waren drie ribben van hun plekkie geschoven. Damn, wat doet dat zeer zeg. Gelukkig was ik die week vrij en had ik ff tijd om te herstellen, maar ik voel m nu nog. Ribbetjes hebben wat tijd nodig is mij verteld. Oke dan. Maar ik ga volgende keer wel weer mee, al is t alleen maar chillen op die boot. Ik ga wel sturen. Doe ik ook nog wat nuttigs. Kortom, was leuk, pijnlijk en nee, tis me niet gelukt.

Eigenlijk zijn papa en mama elke morgen gaan sporten. San sloeg rib-technisch even over, maar heb ze steeds heen en weer getaxied. Als we wat gingen ondernemen, deden we dat na t sporten. We hebben wel op een ochtend de mooie wandelroute in slagbaai met z’n drieën gewandeld. Zeg t weer: blijft mooi! Lekker geluncht bij spice.

Elke avond zijn we eigenlijk uit eten geweest, op twee na. De ene keer had ik een verjaardagsetentje van een jarige collega en de andere avond hebben we op Djambo gegeten. Mama had andijvie voor me gemaakt, met een bal gehakt! Goddelijk om na 6 maanden weer eens vertrouwd andijvie te eten, want zoals ma t maakt, kan niemand dat!!! Hopi lekker!

Ik had papa beloofd dat ie een proefles windsurfen van me zou krijgen. Les gereserveerd, wij om 9 uur richting Jibe en daar aan gekomen, kreeg ik al een beetje m’n twijfels. Ik woei zowat m’n hemd uit toen ik die kant op liep. En idd: de les is gecancelled omdat het te hard waait. Un tiki jammer, maar he, de zon scheen en dus op een bedje gaan liggen en een collega geappt, die goed kan surfen, dat er hopi veel wind stond. Die kwam meteen met gezin en al die kant op. Was ff gezellig. Mooie was ook dat de wereldkampioen freestyle aan t oefenen was. Gaaf om te zien. Die jongens van hier doen meer aan freestyle windsurfen ipv knoerthard over dat water schieten. Kunnen ze ook hoor, dus een combi is erg leuk om te zien. Papa vond t erg gaaf om te zien.

Zondagmiddag even naar arawak gegaan, even t sfeertje proeven wat ik al in eerdere blogs beschreven heb. Pa en ma lekker een biertje, ik zat in de nachtdienst en een hapje gaan eten bij Cuba. Had ik nog niet eerder gedaan en t viel zeker niet tegen! Met pa t zo geregeld dat ik ’s morgens uit m’n nachtdiensten naar djambo kwam, hij mij naar huis bracht en zo hadden papa en mama gewoon lekker de hele dag de auto om iets te kunnen ondernemen. Was een prima oplossing. Op dinsdag dan toch die proefles ’s middags. Ma en ik op een bedje in de chillmodus en “Gerrit Thode” op de plank. Ik heb briljante filmpjes waarop duidelijk wordt dat pa mee kan doen aan “sterren springen”. Hij heeft kneitergoed z’n best gedaan en is ook daadwerkelijk een aantal meter vooruit gekomen(ook daar is een filmpje van ja!). Met een proefles krijg je eerst een uur uitleg en gaat die gast mee t water in om je te helpen. Na dat uur (ben je kapot) en mag je zelf nog een uur gaan oefenen. Ik zag die gast t water uitkomen en ben toen t water ingegaan om even te kijken hoe t bij pa was. Naast dat ie de welbekende Kaper kleur had (die tomaatrode kleur tijdens t sporten), had ie ook een wat moeizame blik. Het was meteen duidelijk: dit ging niet goed. ’t Was m in z’n rug geschoten. NEEE!!!!!! Pa naar de kant en naar ma geholpen en hij wilde alleen maar liggen op zo’n bedje. Toen ben ik nog maar een uurtje gaan surfen, hij wilde nog niet naar huis. Het was dus niet helemaal goed gegaan. Hij heeft de hele avond thuis plat gelegen en we zouden de volgende dag naar Slagbaai gaan en de Brandaris beklimmen. Ik had een auto geregeld die slagbaai-proof was. Al heel vlot die avond hebben we besloten dat ik alleen met ma zou gaan en dat pa z’n eigen plan kon verzinnen, liggen, zwemmen etc.

San en Han in zo’n grote auto naar t park. We waren er al snel achter waarom je niet met mijn auto het park in kan. Ja, tis maar hoe je t bekijkt: t kan wel, je moet alleen 12 reservebanden mee en je trekt de hele onderkant open, omdat de reeds gevormde sporen zo diep zijn, dat mijn auto te laag is. Hobbel bobbel, stommel, klabam, we hebben ons suf gelachen. Ma en ik hebben ook bedacht mee te gaan doen aan de Dakar, dat kunnen wij best ;p!!! Haha, Jut en Jul gierend in die wagen. Aangekomen bij de Brandaris (hoogste punt op Bonaire, 241m) vol frisse zin aan de klim begonnen. Route begint prima, maar wordt op een gegeven moment wat rotsig en moet je je als een berggeit gaan gedragen. Op zich niks mis mee, ware het niet dat ma flinke last van hoogtevrees heeft. We waren al een heel eind en toen ik aanwees waar we heen moesten, zei ze dat t prima was. Tot ze zich omdraaide….t was toch wel hopi hoog en de rotsen opklimmen is niet zo’n issue, maar je moet ook nog naar beneden en dan kijk je de diepte in. Gelukkig heeft ze toen t stoere besluit genomen om te zeggen dat ze niet verder wilde. Ma, ik vind je stoer!!!! Wij voorzichtig aan naar beneden geklauterd en de rest van t park doorgereden. Het verbaasde ons dat we zo weinig mensen zijn tegengekomen onderweg, maar dat vond ik bij die mooie wandelroute in t begin van t park ook elke keer. In Rincon nog even naar de Kadushi distilleerderij geweest. Ik wilde t gewoon even laten zien en proeven. Hoort toch bij t eiland! Papa ging iets beter en heeft van de dokter hier wat gekregen voor in t vliegtuig, want 9 uur vliegen als je t in je rug hebt is niet zo heul ideaal.

Laatste dagje hebben ze de koffers gepakt, naar mijn huis gegaan, daar geluncht en toch nog even naar t strand gegaan. ’s Avonds uit eten bij Hillside, omdat ik toch wilde laten zien waar ik de afgelopen 6 maanden gewoond had, en nog een laatste ijsje bij Gio gehaald. Daar hebben we trouwens ook twee weken een abonnement gehad. Aiaiaiai, ik ben zwaar aan t afkicken nu. Een ieder die ooit bij Gio geweest is, begrijpt wat ik bedoel!!

Dan komt toch t onvermijdelijke moment dat je naar de airport gaat, koffers hadden we al weggebracht, maar nu moest ik pa en ma afzetten. Vond dat ik t aardig lang goed gedaan had, maar op weg naar de airport werden zowel ma als ik al wat stil en bij mij liepen ze al, die tranen. Potverdorie wat vliegt de tijd dan en wat is t een klote gevoel om ze weer weg te moeten brengen. Je weet wel dat je ze tien weken later weer zal zien, maar t is gewoon echt een heel naar gevoel. Ma en ik natuurlijk weer in de jankmodus en pa riep: we gaan! Haha. Op mijn heenvlucht, toen ik afscheid nam op schiphol, was t gejank klaar toen ik door de douane was. Nou, hier heb ik de hele avond lopen janken en mezelf verzopen in zelfmedelijden en m’n Remy-gevoel. Iedereen hier kent t gevoel en wil er voor je zijn, voor een bakkie, of een borrel of een schouder. Dat is zo fijn. Men snapt wat je bedoeld. Ik heb een bright genomen en ben m’n bed in gegaan. Moest de volgende ochtend weer werken, dus de wekker ging vroeg.

Inmiddels zijn ze al bijna een week weg en t leven gaat hier gewoon weer door.

Er is een tijd van komen en………

Xx

Ayo!