bergje...

Zo afgelopen week weer lekker bezig geweest. Begin van de week rustig aan gedaan. Wederom een avondje naar de yoga. Is toch wel lekker hoor, dus dat houden we er in. Ja, straks ben ik superlenig als ik terugkom. Haha keep on dreaming… Minder last vergeleken met eerder, dus dat was ook wel prettig.

In het kader van het kiloknallerproject van de week met collega Rianne richting Washington Slagbaai National Park gegaan om de alombekende berg te beklimmen. Echter, de avond tevoren kreeg ik te horen dat als je met een gewone auto heengaat, je eerst 3 uur moet lopen om bij die berg te komen. Tsja, ik heb geen pickup of jeep, dus dat werkt niet. Om nou om 8 uur voor t park te liggen, om 11 uur bij de berg aan te komen wandelen, dan de berg nog op en af te moeten en daarna weer terug te lopen….nee das iets te gortig met 30+graden. Dus wij hebben ons plan aangepast en hoorden dat er vanaf de ingang ook 2 wandelroutes waren. Eerst gestart met de route langs de kust. Er stond een prettig windje dus dat was top. De gehele route loop je over dood koraal en overal groeien cactussen tussen, achter, onder en op. Nee, niet die met van die zachte prikkelhaartjes die je bij de Ranzijn koopt. Nee van die bollen met van die grote stekels die dwars door je schoen heen prikken. Wij waren beide op onze hardloopschoenen en zijn er nu ook beide van overtuigd dat de airkussentjes voor de demping gesneuveld zijn. Wat een rotstekels zeg. Werd een prikkelende tocht….. Haha. Het uitzicht wat we steeds hadden, heeft veel goed gemaakt. Jeetje wat was het mooi. Zal weer wat foto’s bijvoegen. Zijn langs een broedplaats van de schildpadden gekomen, hebben de salina’s met flamingo’s gezien, een blowhole waar het water omhoog spuit bij flinke golven, prachtige vergezichten. Zeker de moeite waard. Maar ja, er stond 2 a 3 uur voor de tocht en wij waren na 1,5uur alweer terug. Het was pas half 10 en dus bedachten we andere route die er was ook nog even te doen. Volgens de Bonairiaan in t hokje was t een route van 45min tot een uur. De grootste misrekening van de maand. De andere route was een berg. Dan ga je d’r dus vanuit een zandpad te lopen, welke waarschijnlijk wel wat steil is. Helaas was dat niet het geval. Het bleek een route te zijn waar je over rotsen moest klimmen en het was ontzettend steil(zie foto), maar ja eenmaal begonnen ga je door. Het werd onderwijl al wat warmer en wij waren er redelijk van overtuigd dat t niet veel erger kon worden(qua warmte en ondergrond). Ja hoor, weer mis. Eenmaal boven, kwamen we erachter dat de route naar beneden over net zo’n rots-ondergrond was. Naar boven gaat wel, maar als je naar beneden moet, kijk je zo de diepte in en heb je wat meer het besef dat als er een van die stenen los ligt, je echt een rotsmak maakt. Daarnaast begonnen de beenspieren ook wat te protesteren en was de zon ook niet m’n grootste vriend. Halverwege de afdaling begon ik me toch niet zo lekker te voelen. Ontzettend aan t zweten(wel al heel wat water in mn mik zitten), trillerig, niet lekker en dus maar even geroepen naar Rianne dat we ff moesten pauzeren. Inmiddels kreeg ik t koud en kippenvel. Dat, bij 30+graden en grote inspanning, geeft me niet zo’n veilig gevoel. Maar ja, wat kun je er aan doen. Je zit op zo’n pokkeberg en als je niet verder gaat, kom je ook echt niet beneden. De wetenschap dat een misstap toch wel fikse gevolgen heeft, werkt ook niet echt mee. Gelukkig stond er een verdwaald mini-boompje met een ietsiepietsie schaduw. Daar even gepauzeerd, water gedronken, dextro erin en dan toch maar verder. Na 1,5uur waren we beneden. NOOIT MEER! Maar wel trots dat we t gedaan hadden. Auto gepakt en terug naar de bewoonde wereld. Lekker gelunched bij Spice en daar ook even gesnorkeld. Wauw wat is dat toch gaaf!! Helaas kwam ik er toevallig via een collega achter dat ik diezelfde dag de nachtdienst in moest. Ik was er heilig van overtuigd dat ik er een dag later in ging. Nou das toch wel een redelijke deceptie kan ik je vertellen. Ik was kapot! Prenachtdienstouwewijveslapie ging m natuurlijk ook niet worden en ik loop nu als een bejaarde over t eiland, want de beentjes hebben wat hersteltijd nodig merk ik. Ik vind dus wel dat dit mijn aandeel ter compensatie van de mudmasters is.

Nu zo weer aan t werk, nacht 2/4. Zaterdag naar Karin Bloemen, die komt hier optreden, dus dat lijkt me ook erg leuk.

Iedereen die mee gaat doen aan de mudmasters: heel veel succes. Ben benieuwd naar de verhalen en vooral naar de foto’s!

Ayo